Skręcenie to uraz, w którym dochodzi do przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchu w stawie. Nieleczone bądź nieodpowiednio leczone skręcenie stawu skokowego może być przyczyną powstania niestabilności stawu oraz zmian następczych, takich jak uszkodzenie chrząstki stawowej czy zmiany zwyrodnieniowe stawu. Budowa i funkcje stawu skokowego Staw skokowy składa się ze stawu skokowego górnego oraz stawu skokowego dolnego. Staw skokowy górny, zwany również stawem skokowo-goleniowym, stanowi połączenie końców dalszych kości podudzia z kością skokową. Torebka stawowa przyczepia się do brzegów powierzchni stawowych, które wchodzą w skład stawu. Torebkę stawową po obu bokach wzmacniają więzadła: trójgraniaste, skokowo-strzałkowe przednie i tylne, piętowo-strzałkowe. W stawie skokowym górnym zachodzi ruch zginania grzbietowego oraz podeszwowego. Podczas wykonywania ruchów staw skokowy górny jest częściowo sprzężony ze stawem skokowym dolnym. Staw skokowy dolny jest utworzony przez powierzchnie stawowe kości skokowej, piętowej oraz łódkowej. Staw wzmacniają więzadła: POLECAMY skokowo-piętowe (przednie, tylne, boczne, przyśrodkowe oraz międzykostne), piętowo-łódkowo-podeszwowe, trójgraniaste, skokowo-łódkowe. Staw skokowy dolny odpowiada za ruchy odwracania i nawracania stopy. Podczas odwracania stopy brzeg przyśrodkowy unosi się, a boczny obniża. Natomiast w ruchu nawracania stopy brzeg boczny zostaje uniesiony z równoczesnym obniżeniem brzegu przyśrodkowego. W ruchach odwracania i nawracania stopy staw skokowy górny nie bierze udziału. Ruchy te są wykonywane tylko w stawie skokowym dolnym. Skręcenie To uraz, w którym dochodzi do przekroczenia fizjologicznego zakresu ruchu w stawie. Wskutek skręcenia uszkodzeniu ulegają części miękkie, takie jak torebka stawowa, więzadła i chrząstka stawowa. Skręcenie przebiega z rozerwaniem torebki stawowej oraz więzadeł, jednak bez przemieszczania powierzchni stawowych. Mechanizmy prowadzące do powstania urazu Mechanizm inwersji To połączenie ruchów zgięcia, przywiedzenia oraz supinacji. W tym mechanizmie uszkodzeniu ulegają więzadła boczne stawu skokowego (więzadło skokowo-strzałkowe przednie [ATFL] oraz więzadło strzałkowo-piętowe [CFL]). Uraz ten zdarza się najczęściej podczas biegu, zeskoku bądź poruszania się na nierównym podłożu. Mechanizm inwersji występuje znacznie częściej niż mechanizm ewersji. Mechanizm ewersji To połączenie ruchów wyprostu, odwiedzenia oraz pronacji. Jest to uszkodzenie stabilizatorów przyśrodkowych. W tym mechanizmie dochodzi głównie do uszkodzenia więzadła trójgraniastego. Izolowane rozerwanie więzozrostu piszczelowo-strzałkowego Uszkodzenie tego typu powstaje w wyniku maksymalnego zgięcia grzbietowego stopy. Bloczek kości skokowej rozrywa więzadło (wysokie skręcenie stawu skokowego). W powyższych mechanizmach urazów siły działające na staw mogą być różne. Ważna jest więc odpowiednia ocena stopnia uszkodzenia, która umożliwi wdrożenie właściwego postępowania leczniczego; jest ono bardzo istotne. Stopnie uszkodzenia I – uszkodzenie polega na naciągnięciu torebki stawowej oraz więzadeł, bez cech niestabilności. Występują niewielkie dolegliwości bólowe, obrzęk oraz ograniczenie ruchomości; II – występuje rozerwanie torebki stawowej oraz przerwanie włókien kolagenowych w więzadłach. Pojawia się nieznaczna niestabilność, łatwo zauważalny obrzęk, ograniczenie ruchomości, a także charakterystyczna bolesność uciskowa; III – zaliczany jest do ciężkich uszkodzeń stawu skokowego. Dochodzi do rozerwania torebki stawowej oraz całkowitego przerwania ciągłości więzadeł. Występuje niestabilność stawowa, znaczny obrzęk, duże ograniczenie ruchu oraz bolesność. Objawy silny, ostry ból, zlokalizowany głównie po stronie bocznej stawu, tkliwość uciskowa w miejscu urazu, krwiak, zmniejszona ruchomość stawu, niestabilność stawu. Diagnozowanie skręcenia stawu skokowego Badanie podmiotowe. Szczegółowy wywiad z pacjentem – wywiad z pacjentem powinien być dokładny, uzyskane informacje mogą bowiem bardzo ułatwić dalszą diagnostykę. Wywiad powinien zakładać następujące pytania: W jakich okolicznościach doszło do skręcenia? Jaki czas upłynął od momentu kontuzji? Czy w ciągu 48 godzin od urazu pacjent był zdolny do samodzielnego chodzenia? Czy w przeszłości zdarzały się już tego typu kontuzje tej samej kończyny? Czy wdrożono jakiekolwiek postępowanie wobec kontuzjowanej kończyny? Badanie przedmiotowe Oględziny – oglądanie poprzedza zazwyczaj badania dodatkowe. Jego zastosowanie nie zawsze jest jednak konieczne. Podczas oglądania kontuzjowanej kończyny należy zwrócić uwagę na obecność potencjalnych deformacji, które mogą świadczyć o złamaniu, a także na obrzęk, jego lokalizację, zasięg oraz rozmiar. Informacje te mogą sugerować naderwanie bądź nawet zerwanie elementów aparatu więzadłowo-torebkowego stawu skokowego. Palpacja – czyli badanie dotykiem, jest próbą lokalizacji oraz oceny uszkodzeń poprzez dotyk. Ważnymi elementami podczas tego badania są: dolegliwości bólowe, zakres ruchu, siła mięśni. Testy funkcjonalne: Test szuflady przedniej – ocenia stan więzadła skokowo strzałkowego przedniego. Wykonanie: leżenie na plecach. Kończyna dolna badana lekko zgięta. Test polega na ustabilizowaniu przez terapeutę jedną ręką kości piszczelowej od strony przedniej i objęciu drugą ręką pięty. Następnie wykonuje się ruch stopą w stawie skokowym górnym w kierunku brzusznym, odbywający się wbrew oporowi ustabilizowanej kości piszczelowej. Jeżeli ruchomość stopy jest zwiększona w porównaniu do drugiej stopy, to wynik testu jest pozytywny, co oznacza niestabilność piszczelowo-skokową. Test wychylenia kości skokowej (talar tilt test) – służy do wykrycia potencjalnych uszkodzeń bądź zerwań więzadeł pobocznych. Wykonanie: leżenie na plecach. Terapeuta chwyta ręką za piętę pacjenta, drugą ręką stabilizuje podudzie w części dalszej. Podczas badania więzadeł kostki bocznej terapeuta wyczuwa palcami więzadło piętowo-strzałkowe i maksymalnie prostując stopę w stawie skokowym, doprowadza do jej supinacji poprzez ruch przywodzenia. Wynik testu jest dodatni przy obecnym wyraźnym rozwarciu stawu lub jeżeli różnica wychylenia kości skokowej jest większa niż 10° w porównaniu do drugiej kończyny dolnej. Podczas badania więzadła kostki przyśrodkowej terapeuta sprowadza stopę do pozycji pośredniej i wykonuje jej nawrócenie. Wynik jest pozytywny, jeżeli jest obecne wyraźne rozwarcie stawu bądź wychylenie kości skokowej. Test rotacji zewnętrznej (test Kleigera) – służy do wykrycia uszkodzeń więzozrostu piszczelowo-strzałkowego. Wykonanie: siad na brzegu stołu rehabilitacyjnego, tak by kończyny dolne były zwieszone. Terapeuta jedną ręką stabilizuje podudzie, chwytając je od przodu w części bliższej. Druga ręka wykonuje w tym czasie szybki, zdecydowany ruch rotacji zewnętrznej stopy. Ruch ten powoduje obrót kości skokowej wokół osi pionowej oraz napięcie włókien więzozrostu w wyniku jej napierania na obie kostki. Wynik jest pozytywny, jeżeli występuje ból na stronie przednio-bocznej stawu skokowo-goleniowego. Test wyciskania (squeeze test) – polega na ocenie obecności uszkodzenia więzozrostu piszczelowo-strzałkowego. Wykonanie: siad na brzegu stołu rehabilitacyjnego, tak by kończyny dolne były zwieszone. Terapeuta wykonuje kompresję od obocznej i przyśrodkowej strony goleni w połowie jej długości. Wynik jest pozytywny, jeżeli pojawi się ból na poziomie więzozrostu, mogący świadczyć o uszkodzeniu jego włókien. Wykazuje on jednak największą czułość przy poważniejszych uszkodzeniach. Badania dodatkowe: badanie USG – pozwala na ocenę poszczególnych elementów układu więzadłowo-torebkowego, ustalenie rozmiaru oraz lokalizacji krwiaka, wysięku, a także na ocenę stanu błony maziowej i więzozrostu piszczelowo-strzałkowego, rezonans magnetyczny – pozwala na ocenę stanu więzadeł oraz problemów chrzęstno-kostnych, tomografia komputerowa, badanie RTG. Postępowanie rehabilitacyjne Prawidłowa diagnoza jest ważnym elementem, który pozwala zaplanować odpowiednie leczenie. Rehabilitacja skręconego stawu jest zależna od wielu czynników, takich jak: wielkość obrażenia, wiek pacjenta, jego poziom aktywności fizycznej, powtarzalność skręcenia. Nieleczone bądź nieodpowiednio leczone skręcenie stawu skokowego może być przyczyną powstania niestabilności stawu oraz zmian następczych, takich jak uszkodzenie chrząstki stawowej czy zmiany zwyrodnieniowe stawu. Farmakoterapia Leki przeciwbólowe oraz przeciwzapalne należy przyjmować na początku okresu we wszystkich trzech stopniach urazu. Nieodłącznym elementem w mechanizmie skręcenia stawu skokowego jest rozwijający się stan zapalny. Stan zapalny uwalnia tzw. mediatory stanu zapalnego, które prowadzą do aktywacji bądź zahamowania wielu układów enzymatycznych, wtórnych przekaźników oraz elementów układu immunologicznego. Ich zadaniem jest eliminacja czynników szkodliwych oraz odbudowanie uszkodzonej tkanki. W niektórych przypadkach mediatory stanu zapalnego mogą wpływać na pogłębienie procesu zapalnego. Proces zapalny w stawach powoduje przerost błony maziowej, która w konsekwencji przedostaje się do jamy stawu tzw. łuszczki, przez co zostaje uszkodzona chrząstka oraz nasady kości. Zapalenie przechodzi dalej na tkankę łączną. Leki hamujące proces zapalny NLPZ wpływają na zahamowanie aktywności mediatorów stanu zapalnego z różną siłą. Spośród NLPZ najczęściej stosowanych podczas skręcenia stawu skokowego są pochodne kwasu indolooctowego i arylooctowego, do których zalicza się diklofenak bądź pochodne kwasu propionowego (ibuprofen, ketoprofen, naproksen). Terapia lekami przeciwkrzepliwymi, które wpływają na zahamowanie procesu krzepnięcia krwi oraz powstawania zakrzepów, jest konieczna w skręceniach stawu skokowego II i III stopnia, w których dochodzi do uszkodzenia torebki stawowej oraz powstania obrzęku. Najczęściej stosowanymi lekami są leki antytrombinowe. Ich przedstawicielem jest heparyna. Wykazuje ona działanie przeciwzapalne,... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! SprawdźS92.7. Liczne złamania kości stopy. S92.9. Złamanie kości stopy, nieokreślone. Fractura pedis, non specificata. S93. Zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie stawu skokowego i stopy. Luxatio, distorsio et distensio articulorum et ligamentorum regionis malleoli et pedis. S93.0. Skręcenie stawu skokowego, określane potocznie jako skręcenie kostki, jest jednym z najczęstszych urazów nogi. Co roku kontuzji tej doznają tysiące ludzi, a polega ona na znacznym przekroczeniu zakresu ruchu w stawie skokowym. Zwichnięcie kostki prowadzi do uszkodzenia torebki stawowej i więzadeł. Zdecydowanie najwięcej przypadków – szacuje się, że nawet ok. 95 procent – to podwichnięcie się stopy do wewnątrz. Skręcenie stawu skokowego - przyczyny Zwichnięcie kostki to bardzo częsta kontuzja występująca nie tylko w sporcie zawodowym lub amatorskim, ale również przytrafiająca się podczas wykonywania codziennych prac domowych. Wynika to głównie ze skomplikowanej budowy stawu skokowego z mocno rozbudowanym aparatem więzadłowym oraz działania wielu sił zewnętrznych powodujących liczne przeciążenia stawu skokowego podczas poruszania się. Ryzyko urazu jest najczęściej powiązane z aktywnością, która wymaga dużych ruchów skrętnych (np. podczas gry w tenisa czy koszykówkę), ale też w trakcie biegania po nierównym terenie. Zwichnięcie stawu skokowego czy skręcenie kostki ma związek z obciążeniem po nieprawidłowym ułożeniu stopy w trakcie biegu, lądowania przy skoku, a nawet – podczas marszu. Wśród możliwych przyczyn urazu występuje także suma wcześniejszych kontuzji, dysbalans mięśniowy (nierównowaga mięśniowa), zaburzenia priopriocepcji (czucia głębokiego), uogólniona wiotkość więzadłowa i nieprawidłowa praca stopy (biomechanika) podczas ruchu (płaskostopie). Skręcona kostka jest to naciągnięcie lub rozerwanie więzadeł z uszkodzeniem torebki stawowej. Najczęściej uszkodzeniu ulega więzadło skokowo-strzałkowe przednie, które jest głównym stabilizatorem stawu skokowego. Rzadziej, głównie w wyniku cięższych obrażeń, uszkodzeniu może ulec więzadło piętowo-strzałkowe. skręcenie boczne - podeszwa stopy wykręca się do wewnątrz, przez co uszkadzane jest więzadło skokowo-strzałkowe skręcenie zewnętrzne - podeszwa stopy wykręca się na zewnątrz, powodując uraz więzadła trójgraniastego. Skręcona kostka - objawy Skręcenie stawu skokowego lub skręcenie śródstopia jest związane z częściowym lub całkowitym uszkodzeniem struktur torebkowo-więzadłowych kompleksu skokowego. Dlatego ważne jest, aby określić mechanizm, w jakim doszło do danego urazu. Zakres odczuwanych objawów jest często uzależniony od stopnia uszkodzenia tkanek. Trzystopniowa skala skręcenia stawu skokowego: skręcenie kostki I stopnia: naciągnięcie więzadeł i torebki stawowej, niewielki ból, obrzęk i ograniczenie ruchomości, bez niestabilności skręcenie kostki II stopnia: rozerwanie torebki stawowej i częściowe zerwanie więzadeł, znaczna bolesność, wyraźny obrzęk, częściowa niestabilność, chód z utykaniem skręcenie kostki III stopnia: rozerwanie torebki stawowej i całkowite przerwanie więzadeł, niestabilność stawowa z dużym obrzękiem i bolesnością, trudności z chodzeniem Najczęstszym miejscem odczuwania objawów będzie przednio-boczna część stawu skokowego, co może sugerować uszkodzenia więzadła skokowo-strzałkowego przedniego. Zwichnięcie kostki może być bardzo poważne. Biorąc pod uwagę złożoność urazu, warto jednak zasięgnąć opinii ortopedy, diagnosty czy fizjoterapeuty, by zabezpieczyć stopę przed powiększeniem urazu lub możliwie przyspieszyć powrót do aktywności. Skręcenie kostki – pierwsza pomoc Podobnie jak przy innych urazach sportowych, pierwszą pomocą dla uszkodzonego stawu skokowego jest zastosowanie schematu PRICE. Jest on najczęściej stosowany w przypadku urazów pierwszego stopnia, głównie do postępowania natychmiastowego. Nie obejmuje on jednak czynności w dalszych fazach gojenia się tkanek. P – protection (ochrona) czyli zabezpieczenie bolącego miejsca przed powtórnym urazem; R – rest (odpoczynek) czyli ograniczenie ruchu, aby zapewnić odpoczynek i regenerację nadwyrężonych tkanek;I – ice (schładzanie) czyli stosowanie okładów z lodu (najlepiej gotowe kompresy żelowe) w celu zmniejszenia obrzęku;C – compression (kompresja) czyli zastosowanie delikatnego ucisku w celu zmniejszenia stanu zapalnego i obrzęku;E – elevation (uniesienie) czyli podniesienie kończyny powyżej linii serca, co powinno ograniczyć rozrost obrzęku. Innym powszechnie stosowanym protokołem postepowania pourazowego jest POLICE. W tym schemacie już od pierwszych dni po urazie planuje się strategię postępowania, bazując na dozowaniu optymalnych obciążeń, które pozwolą utrzymać pamięć ruchową w obrębie uszkodzonego stawu. P – protection (ochrona) czyli zabezpieczenie ortopedyczne urazu z zastosowaniem różnych form tapingu, w tym również tapingu sztywnego, który ograniczy zakres ruchu w stawie, nie pozwalając na pogłębienie kontuzji; OL – optimal loading (optymalne obciążanie) czyli dopuszczenie do stopniowego ruchu uszkodzonego stawu, który będzie mobilizował gojenie się tkanek , a granicą działań terapeutycznych będzie pojawiające się doznania bólowe; I – ice (schładzanie) czyli sytuacja podobna jak w przypadku PRICE, choć niektóre źródła mówią o nie traktowaniu urazu lodem dosłownie. Chodzi o obniżenie metabolizmu w wyniku zmniejszenia przepływu krwi przez ochładzane tkanki. Skrajnie niskie temperatury, trzymane w czasie dłuższym niż 8 min, mogą doprowadzić do efektu odwrotnego, czyli zwiększenia obrzęku; C – compression (kompresja) czyli zastosowanie delikatnego ucisku w celu zmniejszenia stanu zapalnego i obrzęku;E – elevation (uniesienie) czyli podniesienie kończyny powyżej linii serca, co powinno ograniczyć rozrost obrzęku. Ostatnio jednak mówi się co raz częściej o jeszcze innym protokole zwanym PEACE&LOVE, składającego się z dwóch części: PEACE (spokój), którym powinniśmy się kierować zaraz po urazie tkanek miękkich oraz LOVE (miłość) w dalszych dniach po urazie. Faza I - PEACE P – protect (ochrona) czyli ograniczenie ruchu na 2-3 dni, co ma zminimalizować ryzyko pogorszenia obecnego stanu. Uszkodzone tkanki powinny zostać odciążone, aby zminimalizować ból; E – elevation (uniesienie) czyli analogicznie jak w schemacie PRICE, uniesienie kończyny powyżej poziomu serca, aby ograniczyć rozrost obrzęku i ułatwić odprowadzenie płynu z kończyny;A – avoid anti-inflammatories (unikanie środków przeciwzapalnych) czyli pozwolenie, aby stan zapalny przyczynił się do stopniowej regeneracji uszkodzonej tkanki. Hamowanie tego procesu przy zastosowaniu środków przeciwzapalnych lub nawet krioterapii utrudnia stworzenie silnej tkanki; C – compression (kompresja) czyli zastosowanie ucisku za pomocą bandaży elastycznych lub kinesiotapingu, co ma zmniejszyć obrzęk; E – education (edukacja) czyli nauczanie procedur postępowania w urazach. Bardzo ważny element procesu leczenia, ponieważ skuteczność rehabilitacji w dużej mierze zależy od współpracy pacjenta z fizjoterapeutą. Faza II - LOVE L – load (obciążenie) czyli dopuszczenie do optymalnego obciążania stawu objętego urazem. Zaleca się powrót do czynności dnia codziennego z uwzględnieniem bezbolesnego zakres – optymism (optymizm) czyli optymistyczne nastawienie pacjenta do rehabilitacji, co według tego protokołu, obok edukacji pacjenta, stanowi najważniejszy składnik w jego prawidłowym powrocie do zdrowia;V – vascularisation (unaczynienie) czyli pobudzanie układu sercowo-naczyniowego ma stanowić wsparcie w leczeniu urazów układu mięśniowo-szkieletowego;E – exercise (ćwiczenia) – czyli zaleca się stosowanie kilka dni po urazie bezbolesnej aktywności fizycznej, co ma przywrócić mobilność, siłę oraz czucie ciała. Osoba kontuzjowana i podejrzewająca skręcenie stawu skokowego powinna unikać czynności zwiększających przepływ krwi i narastanie obrzęku np.: nadmiernie obciążać kontuzjowany staw skokowy, stosować maści o działaniu rozgrzewającym czy ciepła w postaci gorącej kąpieli. Szczegółowa diagnostyka oparta o badanie fizykalne, RTG i USG, w przypadku skręcenia stopy jest niezbędna. Pozwala ustalić stopień urazu oraz wykluczyć poważniejsze zmiany, jak: pęknięcia, złamania czy przemieszczenia. Skręcona kostka często wymaga dalszego leczenia, które jest uzależnione od stopnia uszkodzenia stawu skokowego. Jeśli ortopeda podczas badania klinicznego, wspierając się badaniem obrazowym, wyeliminuje wszystkie poważne patologie (np. złamanie) można od razu rozpocząć działania usprawniające pod okiem fizjoterapeuty. Rehabilitacja stawu skokowego wymaga szybkiej interwencji w postaci wdrożenia indywidualnego programu z optymalnie dostosowanymi obciążeniami. Przyspiesza to powrót do aktywności oraz zabezpiecza przed kolejnymi urazami w przyszłości. Skręcony staw skokowy staje się słabszy i podatniejszy na kolejne urazy. Rehabilitacja stawu skokowego po skręceniu jest na początku ukierunkowana na redukcję bólu, zmniejszenie obrzęku oraz przywrócenie pełnego ruchu w stawie. Kolejnym etapem rehabilitacji jest trening stabilizacyjny, który ma na celu odbudowę stabilności w stopie. Należy jednak pamiętać, że przy powrocie do sportu, po obszernym uszkodzeniu stawu skokowego, warto na początek zastosować stabilizator. Skręcony staw skokowy powinien być dobrze usztywniony. Skręcenie stawu skokowego leczenie Skręcenie kostki lub zwichnięcie stawu skokowego leczone są w zależności od rodzaju i skali urazu: Urazy I stopnia (najłagodniejsze skręcenie stopy): zaleca się jedynie chłodzenie stawu, ograniczenie ruchu oraz noszenie stabilizatora. Powrót do zdrowia trwa około 10 dni. Urazy II stopnia: schładzanie, odciążanie nogi do ustąpienia bólu, noszenie stabilizatora. Urazy III stopnia (najcięższe skręcenie stawu skokowego): schładzanie, odciążanie nogi przez około trzy tygodnie oraz noszenie stabilizatora przez ok. sześć tygodni. Tutaj często leczenie zachowawcze okazuje się niewystarczające i konieczna może okazać się operacja. Rehabilitacja po skręceniu kostki W większości przypadków po urazie skręcenia stawu skokowego należy przejść fizjoterapię. Po urazach II i III stopnia zalecana jest rehabilitacja stawu skokowego, która pozwoli przywrócić pełną funkcję stopy. Fizjoterapeuta pokaże także ćwiczenia na staw skokowy, które poprawią czucie głębokie, ogólną stabilizację, a przez to zmniejszą ryzyko na ponowne zwichnięcie kostki. Należy pamiętać, że staw skokowy będzie w przyszłości bardziej podatny na kolejne kontuzje, dlatego też warto stosować się do zaleceń lekarza i dbać o profilaktykę przeciwurazową. Podstawowym elementem postępowania po skręceniu kostki są odpowiednio dobrane ćwiczenia, zaś proces rehabilitacji powinien być nadzorowany przez fizjoterapeutę lub lekarza prowadzącego. Trudność ćwiczeń jest dobierana indywidualnie i ulega stopniowej progresji w zależności od etapu. Ich wykonywanie może uchronić przed wystąpieniem kolejnej kontuzji. Ćwiczenia stabilizacji i propriocepcji: Ćwiczenia statyczne na podłożu stabilnym po skręceniu stawu skokowego Podstawowym ćwiczeniem jest stanie na jednej nodze przy oczach otwartych i zamkniętych. Kolejne ćwiczenia również są wykonywane w staniu na jednej nodze, w czasie których wykonujemy wspięcia na palce, półprzysiad czy przenoszenie drugiej nogi w różnych kierunkach, tzw. „cztery strony świata”. Ćwiczenia statyczne na podłożu niestabilnym po skręceniu kostki Kolejnym etapem będzie wykonywanie ćwiczeń wymienionych powyżej na różnym podłożu, takim jak: materac, poduszka, dysk sensomotoryczny, Bosu czy trampolina. Ćwiczenia dynamiczne na podłożu stabilnym po skręceniu stawu skokowego W tej części wykonujemy różnego rodzaju wykroki w przód i w tył, przeskoki jednonóż przez niskie przeszkody czy wyskoki obunóż z lądowaniem na jednej nodze. Ćwiczenia te mają na celu imitowanie czynności funkcjonalnych oraz adaptowanie stawu do obciążeń, którym będzie poddawany na co dzień. Ćwiczenia dynamiczne na podłożu niestabilnym po skręceniu kostki Kolejnym etapem będzie wykonywanie ćwiczeń wymienionych powyżej na różnym podłożu. Wykroki możemy wykonywać na poduszkę lub dysk równoważny, wyskoki i przeskoki zaś na materacu lub poduszkach sensomotorycznych. Ćwiczenia tego typu stosowane są w końcowej fazie rehabilitacji. Ćwiczenia wzmacniające mięśnie w obrębie goleni: Ćwiczenia wzmacniające grupę mięśni strzałkowych Mięśnie strzałkowe podczas podwichnięcia bocznego ulegają nagłemu, nadmiernemu rozciągnięciu, co skutkuje ich nieprawidłowym funkcjonowaniem. Izolowane wzmacnianie mięśni strzałkowych, zarówno w skróceniu, jak i podczas wydłużania się mięśnia (tzw. ruch ekscentryczny) pozwala na odtworzenie ich prawidłowej funkcji. Ruch stopy na zewnątrz pobudza działanie tych mięśni. Ćwiczenia wzmacniające mięśnie prostowniki stawu skokowego (ruch tzw. zgięcia grzbietowego) Mięśnie przedziału przedniego goleni również wspomagają ruch stopy na zewnątrz. Po urazie skręceniowym kierunek ten może wykazywać deficyt pod względem zakresu. Unoszenie stopy oraz palców w górę, pobudza mięśnie do wykonywania swojej funkcji. Ćwiczenia wzmacniające mięśnie grupy tylnej goleni Istotnym elementem jest również wzmacnianie mięśni łydki (trójgłowy łydki, piszczelowy tylny), gdyż pomimo ich nadmiernego napięcia wykazują one również osłabienie, co przyczynia się do nieprawidłowego odbicia się od podłoża podczas chodu. Niewydolność mięśnia piszczelowego tylnego może skutkować bólem w obrębie jego ścięgna po stronie przyśrodkowej stopy. Odbudowa prawidłowej funkcji stawu skokowego po skręceniu Po urazie w obrębie stawu skokowego dochodzi do odruchowego odciążania urażonej kończyny. Wpływa to również na duże grupy mięśniowe w obrębie stawu kolanowego czy biodra. Istotna jest tutaj szczegółowa ocena jakości wykonywanego ruchu oraz funkcji całej kończyny dolnej podczas testów funkcjonalnych pod nadzorem fizjoterapeuty. Przed przystąpieniem do treningu dynamicznego wyrównanie występującego dysbalansu jest kluczowe. Jak zapobiegać skręceniom stawu skokowego? Skręcenie kostki (skręcenie stawu skokowego) jest kontuzją typu nagłego i ciężko jest zadbać o jej pełną profilaktykę. Warto jednak zwrócić większą uwagę na trening ogólnorozwojowy, ponieważ brak stabilizacji oraz nadmierne ruchy tułowia również są czynnikami predysponującymi do urazu. Powinien on być ukierunkowany na wyrównanie dysbalansu mięśniowego, poprawę stabilizacji całej kończyny dolnej oraz poprawę wzorców ruchowych charakterystycznych dla wykonywanej funkcji. Stopy stanowią ważny element całego układu lokomocyjnego. To na nich spoczywa ciężar ciała. To od nich też zależy, czy nasze stawy są stabilne. Podeszwa stopy to bardzo ważna część ciała, która zbiera informacje o nierównościach terenu, dzięki którym układ nerwowy może wygenerować natychmiastową odpowiedź poprzez napięcie mięśni. Każda nieprawidłowość w rejonie stopy, jak: płaskostopie, stopa wydrążona czy szpotawość i koślawość pięty, może wpływać na nieprawidłowe ustawienie kolana, biodra, a także kręgosłupa. Również odwrotnie, dysbalans w obrębie np. biodra będzie rzutował na staw skokowy i stopę. Skręcenie kostki można wyleczyć w Rehasport w miastach: Warszawa, Poznań, Gdańsk oraz Konin. Autorzy: dr hab. n. med. Tomasz Piontek, Ortopeda Rehasport Poznań mgr Natalia Reke, fizjoterapeutka Rehasport Gdańsk
Uraz skręcenia stawu skokowego może wpływać również na inne części ciała. Pourazowa niestabilność stawu skokowego może przynieść poważne konsekwencje w przyszłości np. nawracające skręcenie stawu. Powtarzające się skręcenia “kostki” mogą prowadzić do długotrwałych problemów w tym przewlekłego bólu, zapalenia
Uraz stawu skokowego u dziecka jest najczęściej występującym urazem. Jest on bardzo często bagatelizowany przez osoby poszkodowane, a w przypadku małych dzieci przez ich rodziców. Uraz stawu skokowego nazywany potocznie „skręceniem kostki” może doprowadzić w przyszłości do niestabilności czy też zwyrodnienia stawu. Czym jest skręcenie stawu skokowego? Główną przyczyną powstania wspomnianego urazu bywa – bieg, skok czy szybki chód po nierównym podłożu, gdy niewłaściwie postawi się stopę. Do urazu dochodzi przy nadmiernym skręceniu stawu na bok, np. złe postawienie stopy przy zeskoku czy też przy złym stąpnięciu podczas biegu. Typowym objawem skręcenia kostki jest obrzęk i ból w okolicach stawu. Często też występuje stan zapalny. Wyodrębniamy trzy stopnie urazu stawu skokowo goleniowego: - I stopień skręcenia cechuje się niewielkim obrzękiem oraz bólem, ograniczenie ruchomości stawu - II stopień skręcenia cechuje niewielka niestabilność. Pojawia się już bolesność znacznego stopnia wraz z wyraźnym obrzękiem i ograniczeniem ruchomości - III stopień skręcenia to już całkowite zerwanie włókien więzadłowych w stawie. Bardzo znaczny obrzęk i bolesność. Kiedy można zacząć starać się o odszkodowanie? Aby uzyskać odszkodowania za skręcenie kostki należy właściwie udokumentować swoje roszczenia. To znaczy, że poszkodowany musi przede wszystkim udowodnić wystąpienie wypadku, a także wykazać, do jakich obrażeń doszło. Wszystkie muszą być powiązane z wypadkiem. W takich przypadkach dla poszkodowanych jest lepiej, gdy mają ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków. Jest to ubezpieczenie dobrowolne i należy do grup ubezpieczeń osobowych. TU proponują różnorodne warianty takich polis. Różnią się między sobą sumą ubezpieczenia i zakresem ochrony. Dlatego konieczne jest zapoznanie się z OWU, aby przy wypłacie odszkodowania niemiłych niespodzianek. Oprócz tego należy dokonać jeszcze szeregu formalności potrzebnych przy likwidacji szkody. Aby zgłosić szkodę, należy udać się do własnego ubezpieczyciela. Tam ma obowiązek potwierdzić okoliczności wypadku. Należy także przedstawić dokumentację medyczną, która wskazuje na obrażenia odniesione w wypadku. W przypadku dziecka to rodzice lub jego opiekunowie prawni muszą dopełnić tych formalności. Z praktyki zakładów ubezpieczeń wynika jednoznacznie, iż nienależyte udokumentowanie swoich praw może prowadzić do odmowy wypłaty odszkodowania. Aby zminimalizować ryzyko odmowy wypłaty należnych środków, warto zwrócić się o pomoc do wyspecjalizowanych kancelarii odszkodowawczych. W momencie, gdy dokonane zostanie zgłoszenie szkody i zebrany materiał dowodowy potwierdza okoliczności nieszczęśliwego wypadku, możemy być przekonani, iż zakład ubezpieczeń wypłaci nam należne odszkodowanie za skręcenie stawu skokowego w granicach swojej odpowiedzialności. Kwota należnego odszkodowania uwarunkowana jest zapisami w wykupionej polisie. Dodatkowo w sytuacji, gdy na skutek doznanego urazu osoba poszkodowana była hospitalizowana lub też wykupiła określone środki medyczne, to również może dochodzić odszkodowania lub zwrotu poniesionych kosztów leczenia w sytuacji, gdy posiadane ubezpieczenie NNW zawiera taki wariant. Czytaj także Skręcenie stawu kolanowego, odszkodowanie kto... 25 czerwca 2018 Skręcenie stawu kolanowego, odszkodowanie kto wypłaca? Częstym urazem występującym podczas wypadku jest skręcenie stawu kolanowego odszkodowanie, które może pokryć koszty dodatkowego leczenia powinno zostać wypłacone jako...
3. Pasywne zgięcie grzbietowe stawu. Do kolejnego ćwiczenia potrzebny będzie ręcznik. Zaczep go za śródstopie, a końce trzymaj w dłoniach. Za pomocą rąk wymuś zgięcie grzbietowe w stawie skokowym. Zgięcie powinno być na tyle mocne, na ile pozwalają dolegliwości bólowe. Zalecenia: 3 x 15 powtórzeń
Nie ma chyba człowieka, który choć raz w życiu nie doświadczył urazu stawu skokowego, popularnie nazywanego kostką. Wystarczy się pośliznąć, potknąć na nierównej powierzchni lub krzywo stanąć i skręcenie mamy jak w mianem skręcenia określa się przekroczenie fizjologicznego zakresu ruchu w stawie skokowym, które doprowadza do uszkodzenia torebki stawowej oraz więzadeł. Statystyki mówią, że każdego roku uraz ten przytrafia się 350-360 tysiącom Polaków. Pod względem częstotliwości plasuje się więc on w ścisłej ortopedycznej czołówce. Skręcenie kostki – supinacyjne, pronacyjne W zdecydowanej większości przypadków (ponad 90 proc.) do skręcenia kostki dochodzi, gdy stopa wywija się na zewnętrzną krawędź (czyli w tzw. mechanizmie supinacyjnym). Zazwyczaj ma to miejsce przy jej nieprawidłowym obciążeniu podczas zeskoku z wysokości lub biegu. Uszkodzeniu ulegają wtedy zwykle elementy stawu od strony bocznej, a mianowicie więzadła: piętowo-strzałkowe, skokowo-piętowe oraz skokowo-strzałkowe przednie. Znacznie rzadziej (w ok. 5 proc. przypadków) mamy do czynienia z odwrotnym (tzw. pronacyjnym) mechanizmem skręcenia, czyli sytuacją, kiedy stopa wywija się na krawędź wewnętrzną. Z reguły potrzebny jest do tego bezpośredni uraz np. uderzenie w przyśrodkową część. Na szwank są wówczas szczególnie narażone więzadła piszczelowo-piętowe, piszczelowo-skokowe tylne oraz trójgraniaste. Stopnie skręcenia kostki i ich objawy W zależności od ciężkości urazu wyróżnia się trzy stopnie skręcenia kostki: stopień I (lekki) – niewielkie naciągnięcie torebki stawowej i więzadeł. Ból jest mały, nieznacznie przeszkadza w chodzeniu (odczuwa się go np. przy próbie stanięcia na palcach). Pojawia się nieduży, szybko ustępujący obrzęk (z reguły wokół kostki zewnętrznej). Krwiak raczej nie występuje, a jeśli jest to minimalny. Nie ma uczucia niestabilności stawu. Występuje natomiast tkliwość w miejscu urazu. stopień II (umiarkowany) – częściowe przerwanie więzadeł oraz torebki stawowej. W tym przypadku objawy są podobne do skręcenia lekkiego, ale bardziej nasilone. Ból ma średnie natężenie, lecz w pierwszym momencie nierzadko bywa duży i utrudnia, a często uniemożliwia chodzenie. Obrzęk jest spory i szybko narasta. Pojawia się także krwiak. Po pewnym czasie może wystąpić lekka niestabilność stawu. stopień III (ciężki) – całkowite przerwanie więzadeł i torebki stawowej. Silny ból, który w momencie urazu może być paradoksalnie mniejszy niż w przypadku skręcenia o umiarkowanym stopniu, trwa on jednak długo, a podczas prób obciążenia kończyny czy chodzenia jest znacznie większy (najczęściej uniemożliwia jakiekolwiek przemieszczanie się). Obrzęk oraz krwiak są wyraźne (niejednokrotnie obejmują cały staw łącznie ze śródstopiem) i bardzo długo się utrzymują. Praktycznie zawsze pacjent odczuwa mniejszą lub większą niestabilność stawu. Zwichnięcie czy skręcenie? Do popularnych urazów stawu skokowego należy też zwichnięcie. Nie można go jednak mylić ze skręceniem, ponieważ ma inny charakter, jest znacznie poważniejszy i zdecydowanie bardziej bolesny. Skręcenie dotyczy tylko tkanek miękkich. Zwichnięcie polega zaś na nieprawidłowym przesunięciu się względem siebie powierzchni stawowych (z reguły kości skokowej i kości piszczelowej), co często skutkuje rozerwaniem torebki stawowej oraz samych więzadeł. Powaga tego urazu polega na tym, że elementy, które uległy przesunięciu zazwyczaj nie wracają na swoje miejsce. Taki zniekształcony staw wymaga szybkiej interwencji lekarskiej i niezwłocznego nastawienia. W przeciwnym wypadku z czasem dochodzi do ustalenia patologicznego ustawienia powierzchni stawowych, a wtedy jedynym ratunkiem może się okazać otopedyczny i rehabilitacyjnyW dobierzemy właściwy stabilizator jak i wózek inwalidzki. Sprzęt medyczny dostępny na naszej stronie jest najwyższej jakości i posiada bardzo długą gwarancję. Refundacja NFZ. W asortymencie posiadamy: stabilizator kolana, stabilizator kostki, stabilizator barku, stabilizator nadgarstka, orteza tułowia, ortezy stawu kolanowego, ortezy stopowo-goleniowe, ortezy stawu skokowego, sprzęt do ćwiczeń, łóżka rehabilitacyjne, wózki inwalidzkie, balkoniki i podpórki, sprzęt przeciwodleżynowy i wiele innych.
18Xqq7H. 86 295 53 488 281 44 379 489 119
ile zwolnienia na skrecenie stawu skokowego
