Jeżeli objaw Raynauda pojawia się bez przyczyny – jest samoistny – wówczas określany jest jako choroba Raynauda. W przypadku, gdy pojawia się w przebiegu konkretnej choroby nazywany jest zespołem Raynauda. Choroba Raynauda występuje u osób młodych pomiędzy 15 a 45 rokiem życia i zdecydowanie częściej dotyczy kobiet.
Choroba Buergera, inaczej zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń, jest chorobą zapalną. W jej przebiegu dochodzi do rozwoju zmian zakrzepowych, a następnie włóknienia małych i średnich tętnic, a także żył, głównie w obrębie kończyn. W ich konsekwencji pojawia się niedrożność i niedokrwienie. Choroba wykazuje silny związek z paleniem tytoniu. W jaki sposób rozwija się choroba Buergera?Zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń to choroba obejmująca głównie małe i średnie tętnice oraz żyły kończyn dolnych i górnych. Zmiany, choć rzadko, mogą występować również w naczyniach innych łożysk, w tym mózgowym czy trzewnym. W przebiegu choroby w zajętych naczyniach następuje sekwencja zmian. Początkowo rozwija się stan zapalny, a w świetle naczynia powstaje skrzep wypełniający jego wnętrze na pewnym odcinku. Następnie skrzep zaczyna włóknieć. Proces ten postępuje, a w zaawansowanym etapie obejmuje tętnicę na zajętym odcinku wraz z towarzyszącą jej żyłą i zmiany prowadzą do rozwoju niedokrwienia w obszarach położonych za miejscem zamknięcia światła naczynia. Niedokrwione obszary są blade, zimne, często dochodzi do miejscowej martwicy. Niedokrwienie nerwów i tkanek miękkich powoduje dolegliwości bólowe. W przebiegu zaawansowanych zmian martwiczych może dochodzić do samoistnego oddzielania się tych tkanek, np. w obrębie opuszka palca. Choroba Buergera – czynniki ryzyka Choroba trzykrotnie częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet, choć u kobiet obserwuje się wzrost liczby zachorowań. Choroba Buergera ma zwykle swój początek między 20. a 25. rokiem życia. Bardzo rzadko diagnozuje się ją po 40. roku życia. W Polsce cierpi na nią ok. 3% wszystkich chorych z niedokrwieniem kończyn. Typowy przebieg choroby ma charakter rzutowo-remisyjny – występują okresy pogorszenia i poprawy stanu klinicznego. Z każdym rzutem choroba postępuje. Obserwuje się samoistne zmniejszanie nasilenia choroby u pacjentów, którzy ukończyli 45-50. rok życia. Etiologia choroby Buergera nie została dotychczas wyjaśniona. Udowodnionym czynnikiem związanym z jej występowaniem jest palenie tytoniu, jednak dokładny mechanizm tej zależności nie jest znany. Wiadomo natomiast, że rzucenie palenia poprawia czynnikami wypływającymi na występowanie choroby mogą być: predyspozycje genetyczne, mechanizmy autoimmunologiczne, nieprawidłowości funkcjonalne śródbłonka naczyń, stany zwiększonej krzepliwości krwi. Choroba Buergera – objawy Głównym objawem zakrzepowo-zarostowego zapalenia naczyń jest ból. W zależności od zaawansowania zmian naczyniowych i tkankowych może mieć on różne nasilenie – od łagodnego, który odpowiada na leczenie paracetamolem w początkowych stadiach, po silny, wymagający leczenia opioidami w przypadku obecności martwicy tkanek. Ból może mieć charakter stały lub napadowy. Może wybudzać chorego w nocy. W najcięższych przypadkach chorzy wymagają interwencji anestezjologicznej i czasowego znieczulenia zewnątrzoponowego. Ponadto u pacjentów występują: chromanie przestankowe – wysiłkowy ból łydek lub stóp, który ustępuje po kilkuminutowym odpoczynku; wynika on ze zwiększonego zapotrzebowania niedokrwionych mięśni na tlen w czasie aktywności; zwiększona wrażliwość na zimno w obrębie dłoni i stóp; objawia się szybkim blednięciem, niekiedy bólem; trwała siność dłoni i stóp; utrwalone zaczerwienienie skóry palców; zapalenie żył powierzchownych – tkliwe czerwone lub różowe grudki podskórne na przebiegu żył powierzchownych widoczne pod skórą kończyn; może występować równocześnie ze zmianami charakterystycznymi dla choroby lub poprzedzać ich wystąpienie; owrzodzenia, zmiany martwicze, głównie w obrębie palców; amputacje, możliwe samoistne oddzielenie zmartwiałej tkanki, np. opuszki palca; zaburzenia czucia w obrębie kończyn, które występują w wyniku niedokrwienia nerwów. Choroba Buergera – diagnostykaW diagnostyce zakrzepowo-zarostowego zapalenia naczyń zastosowanie znajdują badania laboratoryjne, w których, szczególnie w okresach zaostrzeń, obserwuje się wzrost parametrów zapalnych – OB, CRP i fibrynogenu. Stosuje się również USG Dopplera, uwidaczniające przepływ w naczyniach oraz ocenę wskaźnika kostkowo-ramiennego. Arteriografia poprzez podanie kontrastu do naczyń pozwala uwidocznić ich przebieg, zwężenia i niedrożności w badaniu radiologicznym, nie jest jednak konieczna do postawienia diagnozy. W wątpliwych przypadkach badaniu poddaje się wycinek żył powierzchownych objętych zapaleniem. Rozpoznanie stawia się na podstawie kryteriów obejmujących następujące czynniki: wiek w momencie zachorowania, palenie tytoniu, zajęcie kończyn dolnych i górnych, typ niedokrwienia, obecność zapalenia żył powierzchownych, objawy kliniczne, w przypadku TAO-score wyniki badań obrazowych i dodatkowych. Choroba Buergera – leczenie Po rozpoznaniu choroby Buergera należy przede wszystkim natychmiast zaprzestać palenia tytoniu. W leczeniu dolegliwości bólowych, w zależności od ich nasilenia, stosuje się, paracetamol, słabe opioidy i silne opioidy, a niekiedy czasowe znieczulenie zewnątrzoponowe w warunkach szpitalnych. W przypadku owrzodzeń dąży się do ich oczyszczenia i wygojenia. Stosuje się jałowe kompresy z solą fizjologiczną lub opatrunki hydrożelowe. Nie zaleca się miejscowych antybiotyków lub maści. W przypadku martwicy nie ma możliwości przywrócenia żywotności tkanki. Celem jest zasuszenie zakażonej martwicy, niekiedy wymagające dożylnej antybiotykoterapii, a następnie oddzielenie suchej martwicy i wygojenie ubytku, jaki po niej pozostał. Miejscowo stosuje się poliwinylopirolidon. Przy martwicy również nie znajdują zastosowania antybiotyki miejscowe czy maści. W celu poprawy jakości życia u chorych stosuje się procedury poprawiające ukrwienie – nie dają one możliwości wyleczenia, ale mogą zmniejszać nasilenie dolegliwości i spowalniać postęp zmian. W zależności od wskazań w tym celu podaje się dożylne prostanoidy, leki z grupy blokerów kanały wapniowego lub podejmuje się próby postępowania niefarmakologicznego, np. przerywanego ucisku pneumatycznego. Badane są możliwości stosowania terapii eksperymentalnych, np. za pomocą VEGF – czynnika wzrostu. Jeśli chodzi o przeżywalność w chorobie Buergera, rokowanie jest dobre, jednak dolegliwości bólowe i częste amputacje wywołane martwicą powodują spadek jakości życia. Rzucenie palenia poprawia rokowanie i jest podstawą postępowania w przypadku zdiagnozowania choroby Buergera. Przeczytaj również: Paracetamol – właściwości, zastosowanie, interakcje, dawkowanie
24-01-2004. T.K. Ciechocinek 1989.07.15. Przyczynowe leczenie choroby Buergera. (Akademia Zdrowia Arkadia. Dyrektor: lek. med. Jan Kwaśniewski.) Słowa kluczowe: choroba Buergera jest uleczalna. Naczelną przyczyną choroby Buergera jest określony skład diety, wymuszający przewagę układu sympatycznego, szczególnie w części
Choroba Buergera - przyczyny i objawyPrzy chorobie Buergera małe i średnie tętnice ulegają stopniowemu zwężeniu lub całkowicie zarastają. To schorzenie układu krążenia daje objawy podobne do symptomów miażdżycy naczyń obwodowych. U pacjentów można zaobserwować zmiany zapalno-rozrostowe śródbłonka wewnętrznego naczyń oraz proces zapalno-zakrzepowy, który po jakimś czasie atakuje również naczynia to zwężenie światła naczyń krwionośnych, co zaburza prawidłowy przepływ krwi. Choroba Buergera częściej rozwija się w kończynach dolnych niż w kończynach dolnych i pozostałych grupie podwyższonego ryzyka znajdują się głównie mężczyźni w wieku 20-40 lat. Dotyczy to szczególnie osób nałogowo palących papierosy. Wyniki najnowszych analiz udowodniły, że tylko 5 proc. pacjentów u których zdiagnozowano chorobę, nigdy nie paliło papierosów. Podczas leczenia zakrzepowo-zarostowego zapalenia naczyń najważniejsze jest całkowite rzucenie palenia. Jak wynika ze statystyk, kobiety zdecydowanie rzadziej zapadają na chorobę paleniem papierosów do czynników ryzyka choroby Buergera można zaliczyć miażdżycę naczyń, chłodny klimat, stres i uwarunkowania genetyczne. Osoby cierpiące na to schorzenie skarżą się na ból, zasinienie i mrowienie najczęściej pojawiają się przy chodzeniu i ustępują podczas odpoczynku. Objawy są związane z wystawianiem
SMA typ 1 objawia się u dzieci ciężkim zanikiem mięśni, m.in. powoduje brak umiejętności samodzielnego siadania. Choroba Werdniga-Hoffmanna przyczynia się do przedwczesnych zgonów u dzieci w ciągu 2 lat po narodzinach. SMA – TYP 2 Typ 2 rdzeniowego zaniku mięśni u dzieci określa się jako chorobę Dubowitza.
Fot: Cherries / Choroba Buergera, Burgera, zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń – pod tymi tajemniczymi nazwami kryje się rzadko występujące zapalenie naczyń krwionośnych nóg i rąk. Na skutek przebiegu choroby światło żył i tętnic ulega stopniowemu zwężaniu, a nawet całkowitemu zamknięciu. W wyniku tego zajęte miejsca są niedokrwione, co w ciężkich przypadkach może prowadzić do gangreny kończyn i ich amputacji. Choroba Buergera dotyka najczęściej mężczyzn przed 45 rokiem życia posiadających określone predyspozycje genetyczne i używających wyrobów tytoniowych. Jej wczesne objawy mogą łatwo przejść niezauważone. W przebiegu leczenia ważne jest szybkie rozpoznanie choroby, w celu zminimalizowania szkód, jakie może wyrządzić. Choroba Buergera – przyczyny Przyczyny zespołu Buergera nie są do końca jasne. Podejrzewa się, że dużą rolę odgrywają predyspozycje genetyczne oraz procesy autoimmunologiczne, przez które organizm atakuje własne tkanki. Naukowcom udało się jednak ustalić główne czynniki ryzyka, z których największym jest palenie tytoniu. Choć oszacowano, że najczęściej pojawienie się objawów choroby Buergera występuje u osób palących papierosy, to zażywanie nikotyny w jakiejkolwiek innej formie również znacząco podnosi ryzyko zachorowania. Do innych czynników ryzyka należą miażdżyca oraz cukrzyca. Choroba Buergera – pierwsze objawy Pierwszymi objawami rozwijającego się zapalenia żył jest ból w zajętym miejscu, który może mieć charakter napadowy i ustępować po odpoczynku. Osoba dotknięta tą przypadłością, może również odczuwać zimno lub mrowienie w kończynach, które nasilają się przy ekspozycji na chłód. Powodem do niepokoju są zmiany koloru skóry – blednięcie lub sinienie w obrębie nóg i rąk. Lekarz stawia diagnozę na podstawie wywiadu dotyczącego czynników ryzyka, wyników badania angiograficznego (badanie rentgenowskie naczyń krwionośnych) i nieinwazyjnego testu Allena. Zobacz także: Zapalenie żył powierzchownych i głębokich: objawy, przyczyny, leczenie Choroba Buergera – powikłania Nieleczona choroba Buergera może prowadzić do pogłębiania się niedokrwienia tkanek, zupełnego zamykania światła naczyń oraz silnego bólu. W zaawansowanym stadium choroby powstają trudno gojące się rany na rękach i nogach. Ostatecznie przypadłość ta może prowadzić nawet do gangreny, która jest stanem zagrażającym życiu człowieka i wymaga amputacji dotkniętej przez nią części ciała. Choroba Buergera – leczenie Osoba cierpiąca z powodu choroby Buergera powinna przede wszystkim zaprzestać palenia, a także przyjmowania jakichkolwiek produktów z nikotyną. Należy o tym pamiętać, wybierając leki wspomagające wyjście z nałogu nikotynowego. Farmakoterapia obejmuje podawanie leków zmniejszających krzepliwość krwi oraz przeciwzapalnych i immunosupresyjnych. Zobacz także: Zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych lub głębokich – objawy i leczenie Należy również dbać o zdrową dietę – unikać alkoholu oraz pokarmów, które wywołują uczulenie, ponieważ mogą one aktywować procesy zapalne. Warto wdrożyć dietę stosowaną przy miażdżycy, jako że choroba ta może znacznie nasilić objawy zespołu Buergera. Choroba Buergera – leczenie fizjoterapeutyczne Ważnym elementem wspierającym leczenie choroby Buergera jest fizjoterapia, która ma na celu poprawienie ukrwienia w chorych naczyniach krwionośnych, ponowne rozszerzenie naczyń, obniżenie wzmocnionego napięcia mięśni oraz złagodzenie dolegliwości ruchowych. Do wykonywanych zabiegów należą masaże, lecznicze kąpiele i okłady, poddawanie chorej kończyny jonoterapii, promieniowaniu oraz elektrostymulacji. Trening Buergera (ćwiczenia Buergera) Cierpiącym z powodu objawów Choroby Buergera zaleca się wykonywanie specjalnie opracowanego treningu Buergera, który polega na naprzemiennym wykonywaniu ćwiczeń, które prowadzą kolejno do niedokrwienia, przekrwienia i relaksacji kończyn. Metoda ta polega na wykorzystywaniu siły grawitacji, dzięki której naczynia krwionośne są kolejno opróżniane i napełniane. Choroba Buergera – profilaktyka Istotnym czynnikiem w przebiegu choroby Buergera jest profilaktyka występowania nowych stanów zapalnych. Oprócz zaprzestania palenia tytoniu, zaleca się: aktywny tryb życia (spacery, jazdę na rowerze), zdrową dietę, dbanie o higienę stóp, zrezygnowanie z ciasnych i nieprzewiewnych butów, unikanie stresu. Życie z chorobą Buergera Choroba Buergera może w znacznym stopniu obniżyć komfort życia cierpiącej na nią osoby oraz doprowadzić do ciężkich powikłań, takich jak utrata kończyn czy stan zagrożenia życia wywołany wtórnym zakażeniem tkanek. Dzięki badaniu czynników ryzyka ustalono, że wielką rolę w przebiegu choroby odgrywa właściwa profilaktyka. Żeby nie dopuścić do ciężkich powikłań należy definitywnie zaprzestać palenia oraz stosować się do zaleceń lekarza. Dzięki zdobyczom nowoczesnej medycyny i fizjoterapii wiele osób jest w stanie powrócić do normalnego życia. Zobacz film: Interpretacja wyników morfologii. Źródło: Dzień Dobry TVN
Znaczące jest obniżenie zapadalności w Stanach Zjednoczonych, gdzie na przestrzeni czterdziestu lat ilość osób chorych zmniejszyła się prawie dziesięciokrotnie (6). W Polsce choroba Buergera występuje u ok. 3% pacjentów z obwodową patologią tętniczą (7).
Choroba Burgera to zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic. Jej przyczyny nie są dobrze poznane, ale uczeni przypuszczają, że u jej podłoża leżą zaburzenia immunologiczne. Jakie są przyczyny, objawy i leczenie choroby Burgera? Choroba Burgera to zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic. Zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic jest schorzeniem, które rzadko upośledza układ krążenia. Niemniej w Polsce 3 procent osób trafiających do szpitala z powodu niedokrwienia kończyn cierpi na chorobę Burgera. Zwykle są to mężczyźni między 20. a 40. rokiem życia, którzy palą papierosy. Nikotynizm jest przyczyną choroby w 90 proc. przypadków, ale taki sam wpływ na naczynia mają tabletki i plastry z nikotyną. Przyczyną choroby bywa też stan zapalny lub skłonność genetyczna. Pocieszające jest to, że choroba ma tendencję do samoistnego ustępowania po roku życia. Choroba Burgera powoduje zakrzepy w naczyniach i tętnicach Choroba Buergera powoduje powstawanie wewnątrz naczyń licznych zakrzepów, które stopniowo ulegają włóknieniu i doprowadzają do całkowitego zamknięcia naczynia. Takie zmiany najczęściej zachodzą w tętnicach kończyn dolnych, rzadziej górnych, a także w naczyniach mózgowych, wieńcowych, trzewnych czy nerkowych. Cechą choroby jest i to, że poza tętnicami zajmuje ona również żyły i nerwy. Choroba Burgera: objawy Objawem choroby Buergera jest ból, który pojawia się w miejscu nieprawidłowego krążenia, sine zabarwienie skóry i obniżenie temperatury w tej okolicy ciała. Ból, określany jako napadowy lub strzelający, jest związany z niedotlenieniem, co prowadzi do zakwaszenia tkanek. Może też świadczyć o uszkodzeniu nerwów. Niektórzy chorzy skarżą się, że ból stóp pojawia się po wysiłku, np. dłuższym chodzeniu. Poza tym niedokrwienie zwiększa wrażliwość stóp na zimno, a skóra na palcach może mieć sinoczerwone zabarwienie. W miejscach, do których nie dociera właściwa porcja krwi i niesionego przez nią tlenu, łatwo tworzą się choroba nie jest leczona, z czasem dochodzi do całkowitego niedotlenienia tkanek i ich martwicy, czego następstwem jest – niestety – amputacja. Zwykle kończy się na amputacji części lub całych palców stopy, a przy bardziej zaawansowanej chorobie – większych fragmentów nogi. Choroba Burgera: diagnoza Stawiając diagnozę, lekarz bierze pod uwagę wiek pacjenta oraz jego nałogi. Musi się upewnić, że występujące objawy nie są związane z inną chorobą, np. cukrzycą, miażdżycą, zatorowością czy sklerodermią. Jednym z podstawowych badań jest sprawdzenie, czy na tętnicach (piszczelowych, grzbietowych stopy, podkolanowych, łokciowych) jest wyczuwalne tętno. Lekarz zleca także badania laboratoryjne. Jeśli wynik wskazuje przyśpieszone OB oraz podwyższone stężenie fibrynogenu (białko osocza krwi wytwarzane w wątrobie) i CRP (białko ostrej fazy, którego wysokie stężenie we krwi świadczy o zakażeniu, zapaleniu, urazie lub zawale serca) – może podejrzewać chorobę Buergera. Badanie dopplerowskie służy jedynie do wykluczenia istnienia miażdżycy. Ostateczne rozpoznanie stawia się po wykonaniu angiografii, która uwidacznia miejsca zamknięcia tętnic i występowanie krążenia obocznego, czyli istnienie żył o charakterystycznym korkociągowatym kształcie. Jak w chorobie Burgera uratować nogi przed amputacją? Podstawą kuracji jest zaprzestanie palenia papierosów. Pacjent powinien chronić stopy i dłonie (dystalne części ciała) przed zimnem, uciskiem i urazami. Rzucenie palenia jest szczególnie ważne dla osób, które mają owrzodzenia. Odstawienie papierosów sprzyja gojeniu się ran, a powrót do nałogu wiąże się z powstaniem kolejnych ognisk niedokrwienia, czyli zaostrzenia choroby. Owrzodzenia leczy się lekami antyseptycznymi i specjalnymi opatrunkami. Tkanki, które uległy martwicy, usuwa się mechanicznie lub dąży do ich samoistnego oddzielenia się poprzez nakładanie na ranę specjalistycznych preparatów. Ból zwalczany jest lekami, w ciężkich stanach stosuje się opioidy, a także znieczulenie nadoponowe. Leczenie farmakologiczne choroby Burgera polega na przyjmowaniu leków zmniejszających krzepliwość krwi (ASA 75–150 mg/dobę) i poprawiających przepływ naczyniowy. Leczenie chirurgiczne sprowadza się do wykonania protez naczyniowych, w ostateczności amputacji części kończyn. miesięcznik "Zdrowie"
U dzieci z rozpoznaną chorobą nowotworową występują bardzo często psychiczny dystres i reakcje na stres. W wymiarze somatycznym choroba nowotworowa wiąże się z różnymi uciążliwymi
Co to jest choroba Ménétriera i jakie są przyczyny? Choroba Ménétriera to nadmierny przerost fałdów błony śluzowej żołądka. Występuje wtedy, gdy grubość fałdów przekracza 1 cm. Przyczyny tej choroby nie są znane. Jak często występuje choroba Ménétriera? Jest to choroba niezwykle rzadka (<1 przypadek na 200 000 osób). Występuje głównie u dorosłych w wieku 30–60 lat, częściej u mężczyzn. U dzieci może współwystępować z ostrym zakażeniem wirusem cytomegalii (CMV). Jak się objawia choroba Ménétriera? Charakterystyczne dla choroby Ménétriera są bóle w nadbrzuszu, nudności, wymioty, biegunka, szybkie chudnięcie, może wystąpić krwawienie z przewodu pokarmowego. Po kilku tygodniach czy miesiącach mogą także wystąpić obrzęki na nogach oraz płyn w jamach opłucnych czy w jamie brzusznej. Co robić w razie wystąpienia objawów choroby Ménétriera? W przypadku wystąpienia wyżej opisanych objawów należy zgłosić się do lekarza rodzinnego. Próby samoleczenia czy „przeczekania” choroby nie przynoszą rezultatów, a mogą jedynie zaszkodzić choremu. Jak lekarz stawia diagnozę choroby Ménétriera? Sama rozmowa z pacjentem i przeprowadzenie badania fizykalnego nie wystarczają do postawienia jednoznacznej diagnozy, gdyż podobne objawy mogą świadczyć także o obecności wielu innych chorób. Lekarz przy podejrzeniu choroby Ménétriera zleca zatem wykonanie badania endoskopowego (gastroskopii) żołądka lub badania radiologicznego z użyciem środka kontrastowego. Endoskopia pozwala na pobranie materiału(wycinków) do badania mikroskopowego, a właśnie to ostatnie decyduje o rozpoznaniu choroby. Jakie są sposoby leczenia choroby Ménétriera? Niekiedy wystarcza samo wyeliminowanie obecnej w żołądku bakterii – Helicobacter pylori (tzw. eradykacja), aby uzyskać pełne wyleczenie. Ponadto stosuje się leczenie farmakologiczne tzw. przeciwciałami skierowanymi przeciwko EGFR (cetuksymabem) oraz oktreotydem. Zmniejszenie objawów choroby można uzyskać, stosując leki hamujące wydzielanie kwasu solnego w żołądku z grupy IPP (inhibitory pompy protonowej) oraz tzw. blokery receptora H2. Fot. Helicobacter pylori (ciemne, drobne pałeczki) w śluzie i na powierzchni komórek nabłonkowych żołądka U dzieci, jeśli potwierdzi się aktywne zakażenie wirusem cytomegalii lekarz może zlecić stosowanie gancyklowiru. Czasem jednak konieczne jest leczenie operacyjne (częściowe lub całkowite wycięcie – czyli resekcja żołądka). Czy możliwe jest całkowite wyleczenie choroba Ménétriera? Tak, należy jednak pamiętać, że choroba Ménétriera może trwać wiele lat nierozpoznana, gdyż ze względu na sporadyczne przypadki jej występowania lekarze rzadko wysuwają podejrzenie tej choroby podczas stawiania diagnozy. Co trzeba robić po zakończeniu leczenia choroby Ménétriera? Zależy to głównie od zastosowanego leczenia. Niekiedy zaleca się okresowe kontrole endoskopowe (gastroskopia). Co robić, aby uniknąć zachorowania na chorobę Ménétriera? Nieznajomość przyczyn choroby nie pozwala na formowanie jakichkolwiek zaleceń. Należy jednak pamiętać, że jest to choroba niezwykle rzadka o zdecydowanie łagodnym (nienowotworowym) charakterze.
Bacillus clausii to bakteria probiotyczna, do kupienia w preparacie o nazwie enterogermina. Dowiedziałem się o niej jakiś czas temu i od razu mnie zainteresowała pod względem bardzo interesujących właściwości prozdrowotnych (zwłaszcza dla jelit), które sobą reprezentuje. Porównałbym tą bakterię tak troche do w miare pozytywnego grzybka Saccharomyces boulardii tylko że znacznie
W chorobie Buergera, czyli zakrzepowo-zarostowym zapaleniu naczyń, dochodzi do stopniowego zwężania się lub całkowitego zarastania małych i średnich tętnic. W ścianach tętnic rozwija się proces zapalny, co skutkuje powstaniem zakrzepów w świetle naczyń. Najczęściej ma to miejsce w kończynach dolnych. Co wywołuje reakcję zapalną ściany tych drobnych naczyń? Przyczyna nie została jeszcze wyjaśniona. Koncepcji jest wiele, między innymi zakażenie bakterią, wirusem lub grzybem. Podejmuje się również kwestię zaburzeń układu odpornościowego. Jedno jest pewne - to palenie tytoniu ma decydujący wpływ na powstanie zmian w tętnicach. Głównie narażeni są młodzi, palący mężczyźni, przed 40 rokiem życia. Poza nikotynizmem do czynników ryzyka należą skłonność rodzinna, stresujący tryb życia, chłodny klimat, choroby tkanki łącznej, na przykład toczeń układowy, oraz miażdżyca naczyń. Obecnie jest prowadzonych wiele badań, które być może wyjaśnią, co wywołuje tę chorobę prowadzącą niejednokrotnie do kalectwa. Przeczytaj: Dlaczego tętnice nóg stają się niedrożne? Jak przebiega ta choroba i jakie daje objawy? Przebieg choroby Buergera jest falowy – naprzemiennie po okresach spokoju i ustąpienia objawów, dolegliwości nawracają. Chory skarży się na uczucie ziębnięcia, nadmierne pocenie i drętwienie palców stopy i łydki. Jest to spowodowane zmniejszającym się ukrwieniem kończyn dolnych. Pojawia się jeszcze bladość lub zasinienie, a także zaburzenia czucia, na przykład mrowienie, drętwienie. Z czasem pojawiają się bóle podczas chodzenia, tak zwane chromanie przestankowe, które głównie umiejscowione są w stopach. Po kilku latach od pierwszych objawów, niedokrwienie narasta i pojawiają się bóle spoczynkowe, owrzodzenia i zmiany martwicze. Choroba ma przebieg długotrwały, postępuje powoli. Polecamy: Co to jest chromanie przestankowe? Co z tym zrobić? Wykazano, że jedynie zaprzestanie palenia tytoniu może zatrzymać postęp choroby Buergera. Pozostałe działania i leczenie mogą okazać się nieskuteczne, jeżeli pacjent nie zrezygnuje z papierosów. Co więcej, konieczne są dbałość o higienę stóp, unikanie chłodu i stresów, a także ruch, utrzymanie prawidłowej masy ciała i dieta niskotłuszczowa. Uważa się, że choroba Buergera jest nieuleczalna. W leczeniu stosuje się leki, które rozszerzają naczynia i zapobiegają nadmiernemu krzepnięciu krwi, ale nie likwidują przyczyny. W przypadku bardzo silnych bólów, które nie ustępują po lekach przeciwbólowych, i gdy dojdzie do owrzodzeń i martwicy, niezbędna może się okazać amputacja kończyny. Ten radykalny zabieg przynosi ulgę i likwiduje dolegliwości, ale znacznie pogarsza jakość życia takiej osoby. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
6eEEIL2. 404 184 456 283 167 475 254 124 16
choroba buergera u dzieci
