Ból przewlekły (ból chroniczny) utrzymuje się przez długi okres, zwykle co najmniej przez 3 miesiące. Jest to ból, który występuje na stałe lub powraca regularnie, może mieć też wpływ na wiele aspektów życia pacjenta, w tym na zdolność do wykonywania codziennych czynności i jakość życia. Przyczyny bólu przewlekłego to
Pod pojęciem menopauzy należy rozumieć trwałe ustanie cykli miesiączkowych w następstwie niedoczynności jajników. Zgodnie z definicją podawaną przez WHO (Światową Organizację Zdrowia), mianem menopauzy określa się ostatnią miesiączkę, po której przez co najmniej 12 miesięcy nie wystąpiło kolejne krwawienie. Należy jednak podkreślić, że zatrzymanie krwawienia w przypadku menopauzy nie jest następstwem zabiegów chirurgicznych, chorób przewlekłych, leczenia farmakologicznego, okresu ciąży lub karmienia, czy też nagłej utraty masy ciała w krótkim czasie. Preparaty na menopauzę Menopauza – w jakim wieku kobieta wchodzi w okres przekwitania? Zazwyczaj okres przekwitania rozpoczyna się pomiędzy 40. a 60. rokiem życia, jednak pierwsze symptomy mogą pojawić się nawet kilkanaście lat wcześniej. Chociaż u wielu kobiet słowo „menopauza” wywołuje duży niepokój, warto pamiętać, że jest to naturalny proces fizjologiczny, którego nie możemy w żaden sposób powstrzymać. Wbrew temu, co powszechnie słyszymy, naturalne zatrzymanie miesiączki nie ma związku z tym, czy kobieta posiada dzieci i w jakim wieku je urodziła. Menopauzy nie opóźnia również długie karmienie piersią. Polki wchodzą w wiek menopauzalny między 48. a 52. rokiem życia, jednak zdarza się, że klimakterium może rozpocząć się znacznie wcześniej, nawet przed 40. rokiem życia – mówimy wówczas o wczesnej menopauzie, na którą wpływ mają przewlekły stres, predyspozycje genetyczne, choroby autoimmunologiczne oraz nieregularny tryb życia. Stwierdzono również korelację pomiędzy krótkimi cyklami menstruacyjnymi (poniżej 28 dni) i wczesnym rozpoczęciem miesiączkowania a szybszym pojawieniem się menopauzy. Przydatne preparaty:-> Menopauza-> Zwiększenie libido Ile trwa menopauza? Przyjęło się uważać, że menopauza to całokształt procesów towarzyszących naturalnemu zanikowi miesiączki przez kobietę. Warto jednak podkreślić, że jest to jedynie określenie momentu ostatniej miesiączki w życiu kobiety, natomiast etapy poprzedzające i następujące po tym wydarzeniu nazywa się klimakterium lub okresem przekwitania. Wyróżnia się trzy fazy tego procesu: premenopauza – okres, który pojawia się czasami nawet na kilka lub kilkanaście lat przed wystąpieniem menopauzy. Charakterystycznymi objawami są tu zaburzenia miesiączkowania z możliwym pojawieniem się cykli bezowulacyjnych, jak również podwyższone stężenie gonadotropin przysadkowych w surowicy (hormonu FSH i LH). Okres premenopauzalny może trwać 4 lata, a u niektórych kobiet nawet do 10 lat; perimenopauza – okres poprzedzający właściwą menopauzę, podczas którego u kobiety obserwuje się zmniejszoną liczbę pęcherzyków jajnikowych, spadek stężenia estrogenów i progesteronu we krwi, a także dalszy wzrost stężenia hormonu LH i FSH; postmenopauza – etap ten określa się mianem menopauzy właściwej, która ma miejsce w momencie, gdy dochodzi do całkowitego zatrzymania krwawienia miesiączkowego. Okres ten także wiąże się ze znacznym wzrostem hormonu LH i FSH, jak również spadkiem stężenia estrogenów i progesteronu. Statystycznie okres przekwitania trwa około 10 lat, jednak u niektórych kobiet może przeciągnąć się nawet do 12-14 lat. Menopauza – objawy fizyczne i psychiczne Zmiany w czynności hormonalnej jajników powodują widoczne zmiany w stanie zdrowia oraz samopoczucia kobiety. Jednym z pierwszych objawów, które zwiastują nadchodzącą menopauzę, są zatem zaburzenia cykli miesiączkowych. Kobieta obserwuje wówczas nieregularne pojawianie się miesiączek, często zmienia się także ich przebieg – mogą być lżejsze i krótsze lub bardziej obfite i bolesne. Kolejnym typowym objawem dla okresu przekwitania, którego doświadcza nawet do 80% kobiet, są pojawiające się uderzenia gorąca, odczuwalne głównie w okolicach głowy, szyi oraz dekoltu. Zmianom tym towarzyszyć może także kołatanie serca oraz nadmierna potliwość. Podczas menopauzy kobietom często doskwierają także takie objawy jak:problemy ze snem i wczesne pobudki; problemy ze snem i wczesne pobudki; ból głowy oraz mięśni; zwiększona częstotliwość oddawania moczu i nietrzymanie moczu; świąd i atrofia pochwy; ból podczas seksu związany ze spadkiem estrogenów; spadek libido; wypadanie włosów; nieuzasadniony niepokój, napady płaczu, zaburzenia depresyjne; przewlekłe zmęczenie i rozdrażnienie. Wiele kobiet często zastanawia się, dlaczego boli je brzuch w menopauzie. Objaw ten, podobnie jak obrzęk i ból piersi, czy też ból pleców, związany jest z wahaniami hormonalnymi – niedoborem estrogenu oraz nadmiernym uwalnianiem gonadotropin przysadkowych. Często stanowi on jedną z pierwszych oznak zbliżającego się zaniku miesiączki. Jak sprawdzić, czy to menopauza? Większość kobiet jest w stanie samodzielnie ocenić, czy wkraczają w okres klimakterium, biorąc pod uwagę szereg objawów fizycznych i psychicznych. Pomocne w postawieniu właściwej diagnozy są również testy paskowe na menopauzę, które opierają się na zbliżonej zasadzie działania co test ciążowy. Ich skuteczność wynosi około 99%, jednak warto zaznaczyć, że w przypadku stosowania terapii hormonalnej wynik ten może nie być wiarygodny. Chcąc mieć pewność, że symptomy te nie są związane z innymi chorobami (np. dysfunkcjami tarczycy), warto wykonać również szereg badań laboratoryjnych: hormon folikulotropowego (FSH); hormon luteotropowego (LH); estradiol; progesteron; panel tarczycowy – TSH, fT3, fT4; lipidogram – cholesterol całkowity, HDL LDL, TG; poziom cukru we krwi. Menopauza – leczenie farmakologiczne i naturalne Chociaż objawy klimakterium są zbieżne dla większości kobiet, to przebieg tego okresu może wyglądać zupełnie inaczej u każdej z nich. Według statystyk około 2/3 kobiet zmaga się z dolegliwościami typowymi dla okresu przekwitania, przy czym u połowy z nich są one nasilone w stopniu umiarkowanym, a u połowy w stopniu ciężkim. Różny przebieg menopauzy determinuje moment, kiedy ustępują objawy menopauzy, jak również sposób leczenia zmian hormonalnych. Kobiety, które zmagają się z bardzo nasilonymi objawami menopauzy, powinny zastanowić się nad wdrożeniem hormonalnej terapii zastępczej (HTZ), która ma na celu uzupełnić niedobory hormonów i utrzymać je na stałym poziomie. Co ważne, terapia ta może także zapobiec rozwojowi takich chorób jak miażdżyca, osteoporoza, czy też choroba wieńcowa. By leczenie przyniosło zamierzone efekty, powinno trwać minimum przez 5 lat. Jeśli symptomy klimakterium nie doskwierają kobiecie, wystarczy łagodzić je domowymi sposobami, takimi jak np.: picie naparów ziołowych na bazie niepokalanka pospolitego, dzięgla chińskiego, żeń-szenia syberyjskiego, czy też szałwii; wysypianie się; regularna aktywność fizyczna, w tym także ćwiczenie mięśni Kegla; stosowanie zdrowej, zbilansowanej diety uzupełnionej o odpowiednie suplementy zawierające naturalne hormony, tzw. fitoestrogeny; ograniczenie stresu; stosowanie preparatów nawilżających do pochwy. Menopauza to okres, który niejednokrotnie wiąże się z wieloma nieprzyjemnymi dolegliwościami ze strony kobiecego układu hormonalnego. Pamiętajmy jednak, że nie zawsze musi tak to wyglądać. Odpowiednio wczesne wdrożenie suplementacji homeopatycznej lub hormonalnej może znacząco poprawić jakość kobiecego życia i sprawić, że okres przekwitania stanie się wyjątkowym, późnym latem życia kobiety. Autor artykułu:mgr farm. Paweł Konończuk Bóle głowy w okresie przekwitania u kobiet – przyczyny i leczenie Bóle głowy w okresie przekwitania u kobiet zdarzają się dość często. Wpisują się nie tylko w codzienność wielu pań, ale i w katalog objawów typowych dla okresu premenopauzalnego. CO jest ich przyczyną? Jak sobie z nimi radzić? 1. Przyczyny bólu głowy w okresie przekwitania u kobiet Bóle głowy w okresie przekwitania u kobiet (klimakterium) to jeden z typowych objawów, informujących o zbliżającej się menopauzie, to jest ostatniej miesiączce. Chociaż związek pomiędzy nimi nie został wyjaśniony, na dolegliwości cierpi wiele kobiet. Ból głowy u kobiet w okresie premenopauzalnym jest uwarunkowany pulsacyjnymi zmianami hormonalnymi, wynikającymi z wygasania hormonalnej czynności jajników. Przyczyną jest spadek poziomu estrogenu, zmniejszone wydzielanie progesteronu oraz zaburzenie równowagi pomiędzy estrogenami i progesteronem. Proces ten wpływa między innymi na rozszerzenie i zwężenie naczyń mózgowych, co wywołuje zmiany ciśnienia w głowie i skutkuje pojawieniem się dolegliwości bólowych w obrębie głowy. 2. Objawy bólu głowy związanego z klimakterium Bóle głowy nękające kobiety w okresie przekwitania mają zwykle charakter migrenowy lub napięciowy. Częstotliwość ich pojawiania się oraz stopień nasilenia jest bardzo różny. Czasem bóle głowy zaczynają dokuczać podczas klimakterium, jego natężenie może się w tym okresie zmniejszyć lub zwiększyć. U niektórych kobiet okres premenopauzalny nie wpływa na stopień nasilenia migreny. Niektóre kobiety skarżą się na ból bardzo silny, który utrudnia bądź wręcz uniemożliwia codzienne funkcjonowanie. Wiele pań określa go jako słaby bądź umiarkowany. To kwestia indywidualna. Typowy ból w okresie klimakterium ma charakter migrenowy. Wiele kobiet odczuwa go jako pulsowanie, zwykle zlokalizowane po jednej stronie głowy. Podczas ataku bólu migrenowego mogą pojawić się nudności i wymioty, a także nadwrażliwość na światło. Jeśli migrena przebiega z aurą, ból głowy poprzedzony jest zaburzeniami widzenia, zaburzeniami czucia lub mowy, a także osłabieniem siły mięśniowej. Nieleczony bądź leczony nieskutecznie trwa od 4 do 72 godzin. Z kolei napięciowy ból głowy jest tępy i uciskający, najczęściej obustronny i symetryczny. Obejmuje całą głowę bądź jej część. Jest łagodniejszy i mniej uciążliwy. 3. Ból głowy i inne objawy przekwitania Bóle głowy w okresie przekwitania należą do zespołu symptomów związanych z menopauzą (tzw. zespołu klimakterycznego). Najczęściej towarzyszą innym objawom klimakterium, takim jak uderzenia gorąca, zimne poty i problemy ze snem. Objawy przekwitania u kobiet dzieli się na: objawy somatyczne: uczucie ogólnego osłabienia, zawroty głowy, mdłości, bóle stawów i kości, spadek libido, suchość pochwy, objawy naczynioruchowe, zwane z objawami wypadowym. To nocne poty, uderzenia gorąca i zaczerwienienia skóry, objawy psychiczne: zaburzenia nastroju, nadpobudliwość, uczucie rozbicia, smutek, pogorszenie pamięci, kłopoty ze snem, skłonność do depresji. 4. Leczenie bólu głowy w okresie przekwitania u kobiet Jak sobie radzić z bólem głowy w okresie przekwitania? Można postawić na zmianę trybu życia. Co jest ważne? Aktywność fizyczna, przebywanie na świeżym powietrzu, unikanie stresu, dbanie o czas na wypoczynek i relaks, zapewnienie sobie optymalnej porcji regenerującego snu. Równie ważna jest racjonalna, zbilansowana i różnorodna dieta, uboga w tłuszcze, alkohol i kawę, bogata w warzywa i owoce. Warto również pamiętać o nawadnianiu organizmu. Ważne, a często wręcz niezbędne jest leczenie farmakologiczne. Co pomoże na ból głowy nie tylko w okresie przekwitania? Leki przeciwbólowe i przeciwmigrenowe, jak również preparaty ziołowe o działaniu przeciwbólowym. Bardzo ważna jest także konsultacja z ginekologiem, który może zalecić hormonalną terapię zastępczą (HTZ). Choć ból głowy jest wpisany w scenariusz przekwitania, nie należy go bagatelizować. Bardzo ważne również jest, by skonsultować się z lekarzem, gdy: bóle głowy są bardzo dokuczliwe, nasilają się, uniemożliwiając funkcjonowanie, towarzyszą im objawy, takie jak: kłopoty z widzeniem, wysoka gorączka, omdlenia, wymioty. 5. Hormonalna terapia zastępcza a ból głowy HTZ polega na suplementacji niedoborów hormonalnych (estrogeny w połączeniu z progestagenami). Preparaty hormonalne dostępne są w formie: doustnej (tabletki), domięśniowej (zastrzyki), dopochwowej (globulki i kremy), przezskórnej (plastry i żele). Lekarz zlecający HTZ powinien wziąć pod uwagę korzyści i ryzyko związane ze stosowaniem hormonów. Hormonalna terapia zastępcza łagodzi objawy klimakterium, ale i zwiększa ryzyko wystąpienia raka piersi oraz raka jajnika. Ponadto warto wiedzieć, że hormonalna terapia zastępcza może łagodzić ból głowy (zwłaszcza jeśli pojawił się na okoliczność przekwitania), ale i go nasilać (gdy na przykład migreny dokuczały już wcześniej). Warto pozostawać w stałym kontakcie z lekarzem. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. Migrena a menopauza Migrena jest chorobą przewlekłą powodującą uciążliwe bóle głowy. Schorzenie ma złożone podłoże i charakteryzuje się napadowymi, bardzo silnymi i nawracającymi bólami głowy. Menopauza u wielu kobiet wywołuje skłonności do migrenowych bólów głowy. Powstanie tego rodzaju bólów podczas klimakterium ma związek z wahaniami hormonów w organizmie. Menopauza, inaczej klimakterium jest etapem w życiu każdej kobiety. Ostatnia miesiączka (menopauza) występuje średnio około 50 roku życia. Bardzo ważna jest, aby w tym czasie dbać o prawidłową gospodarkę hormonalną. Pozwala to do pewnego stopnia zapobiegać objawom schorzeń właściwych dla okresu menopauzy i we współpracy z lekarzem właściwie je leczyć. Bóle głowy są jednym z bardzo typowych objawów już podczas wkraczania w okres okołomenopauzowy. Wszystko za sprawą wahania poziomu hormonów. Spadek lub nadmierna kumulacja niektórych substancji powodują zaburzenia wewnętrznej równowagi organizmu. Objawami towarzyszącymi tym zaburzeniom mogą być np.: bóle głowy, uderzenia gorąca, huśtawki nastrojów, nocne poty. Często mówi się o powiązaniu migreny z menopauzą. Istnieje spora grupa kobiet, u których nigdy nie występowały bóle głowy, a w okresie menopauzy zaczęły cierpieć na bardzo silne migreny. U części z tych osób po okresie menopauzy wszystko się stabilizuje. Przebieg migreny zależy od typu menopauzy. U kobiet z naturalną menopauzą obserwuje się łagodniejszy jej przebieg, niż u kobiet z menopauzą chirurgiczną (np. po operacji usunięcia macicy wraz z przydatkami). Także stopień nasilenia objawów klimakterycznych może wpływać na intensywność bólu migrenowego. U części kobiet cierpiących na migrenę, w trakcie menopauzy ból migrenowy ustępuje samoistnie po ustabilizowaniu poziomu hormonów. Badania na temat związku pomiędzy bólami głowy i menopauzą nie prowadzą do jednoznacznego wniosku, że migrena jest konsekwencją menopauzy. Jest grupa kobiet u których częstotliwość i nasilenie bólu głowy maleje w momencie, kiedy wkraczają w menopauzę. Notuje się też przypadki kobiet, które cierpią na migreny, a podczas menopauzy ból głowy całkiem u nich zanika. Niewątpliwie jednak skoki hormonów mogą są jednym z uwarunkowań choroby. Hormonalna terapia zastępcza a migrena U kobiet cierpiących na bóle głowy o charakterze migrenowym zaleca się szczególną ostrożność w stosowaniu hormonalnej terapii zastępczej. Powszechnie stosowana hormonalna terapia zastępcza – HTZ w formie plastrów bądź pigułek z odpowiednim stężeniem hormonów wywiera na pacjentki różny wpływ, u części z nich zwiększa się częstotliwość i siła bólów głowy. Aby zapobiec zaostrzeniom migreny u pacjentek podczas stosowania HTZ, lekarz może zmodyfikować dawki przyjmowanych hormonów bądź ich skład. Leczenie migreny, która jest zależna od HTZ odbywa się poprzez zmiany w hormonoterapii. Najczęściej redukuje się dawkę estrogenu bądź zmienia drogę podania leku lub jego postać (np. na czysty estradiol), zmienia się również terapię przerywaną na ciągłą lub dodaje androgeny do terapii. Zastosowanie znajdują tu również leki przeciwmigrenowe stosowane w leczeniu profilaktycznym i doraźnym. Należy pamiętać, że w skutecznej walce z bólem głowy pomóc nam może przede wszystkim wizyta u sprawdzonego lekarza specjalisty, który przeprowadzi gruntowny wywiad i dobierze odpowiednie środki leczenia. Czy bóle głowy mogą być objawem przekwitania? Kobiety skarżą się na bóle głowy i migreny aż 3-4 razy częściej niż mężczyźni. Wszystkiemu winne są hormony – estrogeny. Kiedy ich poziom się waha, bardzo wiele z nas odczuwa to boleśnie na własnych skroniach. Nawet jeśli wcześniej się to nie zdarzało, wraz z wejściem w okres przekwitania bóle głowy mogą się znacznie nasilić. Kiedy boli głowa? Wieloletnie obserwacje i badania naukowe dowodzą, że wahania estrogenu, a zwłaszcza nagłe jego spadki, prowadzą do silnych, migrenowych bólów głowy u kobiet. Dzieje się tak na przykład w trakcie miesiączki (tzw. migrena miesiączkowa), podczas przyjmowania tabletek antykoncepcyjnych i regulujących płodność, w początkowych tygodniach ciąży oraz przede wszystkim w czasie menopauzy. Zmiany Podczas wchodzenia w okres klimakterium w organizmie kobiety zachodzi bardzo wiele powoli przestają produkować hormony, a w związku z tym w organizmie kobiety niestety ich brakuje. Zaczynają się gwałtowne niedobory i nagłe skoki estrogenu – wówczas o migrenę bardzo łatwo. Taka burza może trwać dłuższy czas, a towarzyszą jej inne objawy menopauzy. Przede wszystkim nieregularne miesiączki, uderzenia gorąca, rozdrażnienie itp. Jak leczyć bóle głowy? Sposobów leczenie bólu głowy wywołanego wahaniami estrogenów jest kilka, ale żaden nie gwarantuje skuteczności. Każda kobieta musi dobrać metodę odpowiednią do swojego organizmu, oczywiście pod pełną kontrolą lekarza. Leczenie hormonalne (hormonalna terapia zastępcza) w niektórych przypadkach przynosi poprawę, w innych z kolei pogarsza sprawę. Podobnie jest z przyjmowaniem tabletek antykoncepcyjnych, które również zawierają hormony – każda dawka, która burzy naturalną homeostazę organizmu, jest potencjalnie niebezpieczna. Innymi lekami, stosowanymi profilaktycznie, są niesteroidowe leki przeciwzapalne (ibuprofen) oraz amitryptylina, propanolol długo działający, ergotamina, sumatriptan. M. Borowik Kobiety skarżą się na bóle głowy i migreny aż 3-4 razy częściej niż mężczyźni. Wszystkiemu winne są hormony – estrogeny. Kiedy ich poziom się waha, bardzo wiele z nas odczuwa to boleśnie na własnych skroniach. Nawet jeśli wcześniej się to nie zdarzało, wraz z wejściem w okres przekwitania bóle głowy mogą się znacznie nasilić. To nie zawsze menopauza Sam ból głowy jeszcze nie musi o niczym świadczyć. Osoba, która nigdy nie cierpiała na migreny niekoniecznie musi się ich nabawić akurat w czasie menopauzy (choć nie jest to wykluczone). Jeśli uporczywym bólom głowy nie towarzyszą inne objawy menopauzy, konieczna może okazać się konsultacja z lekarzem, najlepiej neurologiem. Specjalista może skierować na badania, które wykluczą uraz, ból związany z nieprawidłowym ciśnieniem, tętniaka, guza lub inne poważne schorzenia, których objawami mogą być bolesne migreny. Mimo wszystko jest jedna dobra wiadomość dla kobiet przeżywających ciężkie bóle głowy podczas klimakterium. Kiedy hormony przestaną już szaleć i „ustatkują się”, a menopauza wejdzie w swoją ostatnią fazę – ból wywołany estrogenami odejdzie. Nie jesteśmy skazane na migreny przez całe życie. M. Borowik Powiązane artykuły Jak wybrać rozświetlacz? Kąpiel w solance Księżna Margaret– Danielle Dutton Objawy menopauzy – fizyczne i psychiczne symptomy Organizm kobiety w różny sposób może manifestować rozpoczynający się czas menopauzy. Najczęściej pojawiają się uderzenia gorąca, nadmierne pocenie się, zmęczenie, problemy z koncentracją, zmiany ciśnienia krwi, spadek libido. Objawy menopauzy u każdej kobiety mogą wyglądać inaczej – jedne przechodzą ten okres w miarę łagodnie, innym drastycznie pogarsza się jakość życia. Menopauza jest fizjologicznym procesem związanym ze starzeniem się kobiecego organizmu. Powolne wygaszanie pracy jajników, które produkują hormony zwane estrogenami, prowadzi nie tylko do utraty płodności, ale także do różnych zaburzeń psychicznych i somatycznych, a w konsekwencji tego do wzrostu ryzyka zachorowania na wiele chorób. Choć menopauza jest uwarunkowana genetycznie to każda kobieta przechodzi ją w indywidualny sposób i wiele korzysta z dostępnych leków na menopauzę. Mimo tych indywidualnych różnic Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała, że każda menopauza składa się z trzech okresów: okresu przejściowego, czyli premenopauzy, okresu okołomenopauzalnego, czyli, perimenopauzy, okresu po menopauzie, czyli postmenopauzy. Menopauza nie pojawia się nagle, to proces stopniowego zaniku funkcji rozrodczych, rozłożony na wiele lat. Zanim nadejdzie ostatnia miesiączka (przyjmuje się, że w Polsce dotyka to Pań w wieku 45-55 lat), kobieta doświadcza wielu różnych objawów przekwitania. Premenopauza – pierwsze objawy menopauzy Pierwszym sygnałem, że organizm przygotowuje się do przekwitania jest skracanie się cyklu menstruacyjnego. Wahania hormonalne sprawiają, że między miesiączkami mogą pojawić się plamienia, napięcie miesiączkowe jest odczuwalne silniej niż do tej pory, bardziej tkliwe są również piersi. Zanikająca owulacja sprawia, że organizmowi zaczyna brakować progesteronu (przy równoczesnym prawidłowym wydzielaniu estrogenów). Przejawem tego są zaburzenia płodności, nieregularne miesiączkowanie i nasilone objawy napięcia przedmiesiączkowego. Inne wczesne objawy menopauzy to: obrzęk i silne bóle piersi, bóle w podbrzuszu i pleców, obrzęki i bóle kończyn dolnych, zwiększone ciśnienie krwi, bóle głowy, uderzenia gorąca, zawroty głowy. Po zaburzeniach miesiączkowania do głosu dochodzą inne symptomy świadczące o tym, że kobieta weszła w okres przekwitania. W drugiej fazie klimakterium, kiedy w organizmie kobiety dochodzi do znacznego spadku stężenia estrogenów i nadmiernego uwalniania gonadotropin przysadkowych, dochodzi do pierwszych nieprzyjemnych objawów o charakterze naczyniowym. Kobiety odczuwają: gwałtowne uderzenia gorąca, rumień na twarzy, uderzenia krwi do głowy, kołatanie serca, wahania ciśnienia krwi, nocne poty. Menopauza – objawy psychiczne Menopauza to także trudny moment dla kobiecej psychiki. Szacuje się, że zaburzenia depresyjne dotykają nawet 57 procent kobiet w tym okresie. Z wielu badań wynika, że ryzyko wystąpienia depresji u przekwitających kobiet jest około 2-5 razy większe niż w okresie przed klimakterium, a także po jego zakończeniu. Charakterystyczne dla tego czasu są: wahania nastroju, drażliwość, nadmierna wrażliwość psychiczna, brak zainteresowania otoczeniem. Do tego mogą dojść zaburzenia snu, apatia, osłabienie zdolności do koncentracji uwagi i zapamiętywania. Nasilające się objawy tego typu powinny zostać niezwłocznie skonsultowane z lekarzem, który pomoże kobiecie przywrócić równowagę psychiczną. Menopauza – objawy fizyczne Zdaniem wielu kobiet, tym co najbardziej męczy je w okresie klimakterium, są uderzenia gorąca. Fale, którym towarzyszy charakterystyczny zimny pot, potrafią pojawić się zupełnie niespodziewanie, w najmniej oczekiwanych momentach. Uderzenia gorąca są przyczyną dyskomfortu w ciągu dnia i zaburzeń snu w nocy. Innymi uciążliwymi objawami są: ogólny stan zmęczenia, przyrost tkanki tłuszczowej, osłabienie libido, suchość pochwy i skłonność do infekcji intymnych, nietrzymanie moczu, dysfunkcje seksualne, zawroty i bóle głowy, drętwienia kończyn, pogrubienie głosu, rozwój nadmiernego owłosienia, skłonność do tycia, częste zaparcia i wzdęcia, dyskineza dróg żółciowych, wzrost stężenia cholesterolu we krwi, które prowadzi do rozwoju miażdżycy i kamicy żółciowej. W organizmie kobiety w okresie klimakterium dochodzi także do schorzeń naczyń krwionośnych, których charakterystycznymi objawami są: nadciśnienie tętnicze, uczucie kołatania serca, bóle w okolicach serca. Czasem zdarzają się obrzęki i widoczne siniaki na rękach i nogach. W trzecim etapie klimakterium całkowicie zanika podstawowa funkcja jajników, co daje pewien stan równowagi hormonalnej. Nie oznacza to jednak, że proces starzenia się nie postępuje. Bardzo często dochodzi do demineralizacji kośćca, czego konsekwencjami są złamania przede wszystkim główki lub szyjki kości udowej oraz zwyrodnienia odcinka krzyżowego kręgosłupa. Skóra marszczy się coraz bardziej i nadmiernie rogowacieje. Częstą przypadłością dermatologiczną tego okresu jest rumień i trądzik różowaty. Nietypowe objawy menopauzy Najbardziej nietypowym objawem menopauzy są ataki paniki i silnego lęku, często mylone z nerwicą. Początek klimakterium może objawiać się u niektórych kobiet szumami w uszach i zawrotami w głowie. Nietypowym objawem są również ataki duszności u osób, które nie chorują na astmę, alergię czy zaburzenia pracy tarczycy. Zmiany hormonalne mogą prowadzić także do świądu skóry, znacznego jej przesuszenia, pogorszenia się kondycji paznokci. Przedwczesna menopauza – objawy Zdarza się, że objawy klimakterium występują u kobiet dużo młodszych, które dopiero co skończyły 30. rok życia. Mówimy wtedy o przedwczesnej menopauzie, która oprócz zaniku miesiączki charakteryzuje się: zmęczeniem, spadkiem odporności, stanami depresyjnymi i apatią, brakiem energii, płaczliwością. Jeśli wykonane badania potwierdzą, że rzeczywiście mamy do czynienia z przedwczesną menopauzą, to razem z lekarzem ustala się strategię leczenia. Wszystko zależy od stanu zdrowia, trybu życia, a także planów związanych z macierzyństwem. Pacjentki najczęściej decydują się na terapię hormonalną. Jak złagodzić objawy menopauzy? Kobieta w okresie przekwitania nie jest skazana na pogorszenie jakości życia. Będąc pod stałą kontrolą lekarza, który zleci jej odpowiednią dla niej formę leczenia, łagodniej przejdzie przez ten trudny okres. Wiele kobiet zaufało hormonalnej terapii zastępczej (HTZ), która dobrze dobrana, wykazuje się dużą skutecznością. Niestety menopauza dla wielu kobiet wciąż pozostaje tematem tabu. Z badania, jakie Pracownia ARC Rynek i Opinia przeprowadziła wśród kobiet w wieku 45-55 lat wynika, że 28 proc. kobiet z objawami klimakterium nie stosuje żadnych preparatów łagodzących objawy menopauzy, 47 proc. nie jest w stanie ocenić, czy odczuwa uderzenia gorąca i kołatanie serca, a 24 proc. nie wie, czy w ogóle ma menopauzę. Sprawdź także: Nietypowe objawy menopauzy, które mogą cię zaskoczyć Do typowych objawów menopauzy – poza ustaniem miesiączkowania – należą przede wszystkim uderzenia gorąca, obniżenie nastroju, przewlekłe zmęczenie, nagłe zlewanie się potem. U niektórych kobiet jednak występują też nietypowe objawy, które trudno połączyć z wygaszaniem czynności jajników. Menopauza to ostatnia miesiączka w życiu kobiety, średni wiek jej pojawienia się to 51 lat. Już kilka lat przed miesiączką mogą pojawić się objawy związane ze spadkiem estrogenów. Do typowych należą uderzenia gorąca, pogorszenie samopoczucia, przesuszenie skóry. Wiele kobiet obserwuje też w tym okresie nietypowe objawy, takie jak szumy w uszach, natarczywe stukanie palcami, otyłość brzuszną, obrzęk nóg, bóle kręgosłupa, a nawet zespół suchego oka. One też mogą być powiązane z menopauzą. Według definicji opracowanej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) menopauza (klimakterium/przekwitanie) to ostatnia miesiączka w życiu kobiety, po której następuje co namniej 6 miesięcy przerwy – a rozpoznaje się ją po upływie 12 miesięcy, w czasie których nie wystąpiło krwawienie miesiączkowe. Średni wiek menopauzy w Polsce to 51 lat1, ale pierwsze objawy mogą się pojawić nawet 10 lat przed całkowitym ustaniem miesiączkowania. Nazywamy ten okres premenopauzą lub perimenopauzą – dochodzi wtedy do zmian hormonalnych prowadzących do wygaśnięcia funkcji jajników. Typowe objawy menopauzy są skutkiem niedoboru estrogenów, co odbija się na całym organizmie kobiety – nie tylko na funkcjonowaniu jej układu rozrodczego, ale też na: skórze (przesuszenie, utrata jędrności), układzie moczowo-płciowym (suchość pochwy, nawracające infekcje, wysiłkowe nietrzymanie moczu powiązane z tzw. atrofią urogenitalną), układzie krążenia (większe ryzyko wystąpienia choroby niedokrwiennej serca, zawału serca, udaru mózgu), układzie kostnym (osteoporoza). Do najbardziej uciążliwych objawów, związanych z gwałtownymi zmianami poziomów estrogenu i progesteronu, należą objawy naczynioruchowe (nocne poty, bóle głowy, uderzenia gorąca, kołatanie serca) oraz psychiczne – związane z pogorszeniem nastroju (zaburzenia snu, zmienność nastroju, pogorszenie koncentracji i pamięci, drażliwość). Są to typowe tzw. objawy zespołu klimakterycznego – odczuwane mniej lub bardziej intensywnie. Coraz częściej jednak wiele kobiet obserwuje u siebie w tym okresie inne niepokojące symptomy – często nie wiążąc ich w ogóle z menopauzą. Zdarza się, że rzeczywiście okazują się one być objawem innych schorzeń, dlatego nie wolno ich lekceważyć i od razu poinformować o nich lekarza. Do nietypowych objawów menopauzy należą Szumy uszne – to nieprzyjemne dzwonienie, piszczenie, dudnienie, pukanie czy szeleszczenie słyszane przez pacjentki, mimo że nie są wywoływane przez dźwięki pochodzące z otoczenia. U wielu pacjentek, które rozpoczęły hormonalną terapię zastępczą, szumy ustępują. Parestezje – nieprzyjemne uczucie mrowienia lub drętwienia rąk i dłoni, które może być związane z nagłą utratą kolagenu w skórze, z zaburzeniami przewodnictwa nerwowego w skórze, a także z nasilającymi się problemami układu kostnego i kręgosłupa (ucisk). Natarczywe stukanie palcami w biurko, uczucie porażenia prądem, mimowolne zaciskanie dłoni – ten nietypowy objaw może być związany z zaburzeniami neutrotransmisji pojawiającymi się pod wpływem spadku estrogenów. Bóle kręgosłupa – wskutek obniżenia poziomu estrogenów w okresie menopauzy zmniejsza się gęstość kości. Rezultatem może być osteoporoza, która w większości przypadków przebiega bezobjawowo. Czasami jednak mocne odwapnienie kości daje bóle kręgosłupa, a także bóle w odcinku piersiowym, bóle krzyża i między łopatkami. Otyłość brzuszna – nawet kobiety, które do tej pory nie miały problemów z utrzymaniem wagi, w okresie menopauzy łatwiej i szybciej tyją. Charakterystyczna jest w tym czasie tzw. otyłość brzuszna, związana z odkładaniem się tzw. tłuszczu trzewnego pod wpływem zmian hormonalnych. Niestety taki rozkład tkanki tłuszczowej jest niebezpieczny dla układu krwionośnego i zwiększa ryzyko jego chorób. Podniesienie poziomu cholesterolu – menopauza wpływa na poziom lipoprotein o małej gęstości (czyli „złego” tłuszczu LDL), zwiększając ryzyko miażdżycy i problemów sercowo-naczyniowych. Dbaj w tym okresie o lekką zdrową dietę i regularnie rób badania kontrolne. Swędzenie skóry – zwykle jest związane z mocnym przesuszeniem skóry, które jest powiązane ze spadkiem estrogenów. Jeśli pijesz mało wody i nie stosujesz balsamów nawilżających do ciała, pojawia się uporczywy świąd (odczuwalny zwłaszcza nocą) i łuszczenie naskórka. Obrzęk lipidowy (tzw. lipodemia) – schorzenie to ma podłoże hormonalne i zdarza się, że pojawia się w okresie menopauzy. Dotyczy nie tylko osób otyłych, ale także tych o prawidłowej masie ciała. Charakterystycznym objawem są mocno obrzęknięte, „kolumnowe” nogi, tkliwe w dotyku. Zespół suchego oka – estrogeny wpływają na syntezę wszystkich składników filmu łzowego, wydzielanych przez gruczoły łzowe, łojowe i komórki spojówki. Dlatego wiele kobiet cierpi w tym okresie z powodu przesuszenia powierzchni oka. Pojawienie się nadmiernego owłosienia na ciele, obniżenie tembru głosu, łysienie na głowie – pewnego rodzaju maskulinizacja. Jajniki u kobiet po menopauzie nie wygaszają całkowicie swojej aktywności – nawet do 10 lat po zakończeniu miesiączkowania2 mogą produkować androgeny. Przy ich wysokim stężeniu obserwowane są takie objawy hiperandrogenizmu, jak hirsutyzm (pojawienie się delikatnego owłosienia na skórze twarzy czy klatki piersiowej), łysienie typu męskiego, obniżenie głosu, zwiększenie masy mięśniowej, a nawet trądzik – obserwuje się go nawet wśród 25% kobiet po menopauzie3. Dowiedz się więcej o tym, dlaczego podczas menopauzy pojawia się nadmierne owłosienie u kobiet. 1 Czynniki środowiskowe wpływające na wiek wystąpienia naturalnej menopauzy u kobiet, Bogdan Rumianowski, Agnieszka Brodowska, Beata Karakiewicz, Elżbieta Grochans, Karina Ryterska, Maria Laszczyńska, P. Kłosowski, R. Świątkowska-Stodulska, A. Berlińska, K. Sworczak, Hiperandrogenizm u kobiet po menopauzie, Forum Medycyny Rodzinnej 2017, tom 11, nr 5, 195–2083 Perkins AC, Maglione J, Hillebrand GG, et al. Acne vulgaris in women: prevalence across the life span. J Womens Health (Larchmt). 2012; 21(2): 223–230, doi: indexed in Pubmed: 22171979. Jak rozpoznać objawy menopauzy? Żyjemy w czasach, gdy codziennością jest lawirowanie między tematami dopuszczalnymi a tematami tabu, jednak o niektórych kwestiach warto zacząć mówić głośno. Jedną z nich jest menopauza – naturalne zjawisko, które prędzej czy później dotyka każdą kobietę. Chociaż jego opis nie brzmi zachęcająco, przekwitanie może być pięknym i satysfakcjonującym czasem. Jak odczarować klimakterium, zrozumieć jego proces i się go nie bać? Przede wszystkim – dowiedzieć się o nim jak najwięcej! Menopauza, klimakterium, przekwitanie – co znaczą te terminy? Wbrew potocznemu rozumieniu, menopauza nie jest całym procesem towarzyszącym naturalnej utracie płodności przez kobietę, lecz jedynie fachowym określeniem na ostatnią miesiączkę w życiu. Mówiąc o „menopauzie”, najczęściej mamy na myśli klimakterium, czyli okres przekwitania, którego menopauza jest kulminacyjnym momentem. Wyróżnia się trzy podstawowe fazy owego procesu: okres premenopauzalny – czas poprzedzający ostatnią miesiączkę (ok. kilku lat), w którym występują objawy przekwitania; okres okołomenopauzalny – gdy miejsce ma ostatnia miesiączka w życiu; okres postmenopauzalny – około roku od ostatniej miesiączki, gdy objawy klimakterium są obecne, ale mniej uciążliwe. Kiedy rozpoczyna się menopauza? Wiek kobiet wchodzących w klimakterium jest bardzo różny – niektóre z nich zaczynają odczuwać pierwsze objawy już przed pięćdziesiątką, a niektóre – dopiero po 60 roku życia. Na czym polega klimakterium? Jak przebiega menopauza? Objawy przypadają na okres przekwitania, czyli czas, gdy pomału ustaje praca jajników. Nie dzieje się to jednak nagle, z dnia na dzień, ani nawet z roku na rok, lecz najczęściej trwa kilka-kilkanaście lat. Zmiany wynikają z innej niż dotychczas gospodarki hormonalnej – jajniki wytwarzają bowiem coraz mniej hormonów, estrogenu i progesteronu. Estrogen kontroluje cykl miesiączkowy, stąd w okresie przekwitania mamy do czynienia z jego zaburzeniami. Zmiany hormonalne wywołują niekiedy prawdziwą rewolucję w organizmie kobiety. Chociaż nie zawsze objawy przekwitania są silne i uprzykrzające życie, niekiedy mogą wymagać leczenia hormonalnego. Jednak klimakterium samo w sobie jest całkowicie naturalnym procesem, a nie zaburzeniem – większość kobiet doświadcza jedynie kilku jego objawów, i to w umiarkowanym stopniu. Menopauza a miesiączka Okres przekwitania nie wiąże się z tym, że kobieta nagle całkowicie przestaje miesiączkować. Jednym z pierwszych objawów przekwitania są zaburzenia cykli, które stają się krótsze lub dłuższe i mogą być mniej regularne (występować co parę miesięcy albo co dwa tygodnie). Krwawienia zaś są bardziej skąpe albo wprost przeciwnie – obfitsze. Zdarza się, że pojawiają się plamienia występujące w środku cyklu, a sama miesiączka może trwać nawet ok. dwóch tygodni. Zazwyczaj jest dłuższa, za to bardziej skąpa albo krótsza, za to bardziej obfita. Chociaż w pewnym wieku takie objawy są całkowicie naturalnym zjawiskiem, nadal warto zachować czujność i nie rezygnować z kontrolnych wizyt u lekarza. Badania krwi pozwolą ci spać spokojnie dzięki wiedzy, że przyczyną twoich zaburzeń miesiączkowania jest właśnie klimakterium, a nie schorzenia zdrowotne. Menopauza a ciąża Zamiast pytać, czy możliwe jest zajście w ciążę w czasie menopauzy, należałoby raczej zapytać, czy jest to możliwe w czasie klimakterium. A odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna. W okresie przekwitania, wraz z zaburzeniami miesiączkowania, pojawiają się zaburzenia płodności. Przed menopauzą jednak (czyli przed ostatnią miesiączką) zajście w ciążę może być możliwe. Dopiero po około 12 miesiącach od ostatniego okresu można się spodziewać, że kobieta stała się trwale bezpłodna. Pewność jednak dają nam dopiero odpowiednie badania hormonalne. Dlatego pierwsze objawy klimakterium bynajmniej nie są dla nas sygnałem, że zajście w ciążę jest już niemożliwe. W jakim wieku zaczyna się przekwitanie? Organizm kobiety już od ok. 35 roku życia powoli przygotowuje się do nadchodzących zmian. Najczęściej klimakterium rozpoczyna się ok. 45-55 roku życia (średnio między 49 a 52 rokiem życia). Nie jest to jednak bezwzględną regułą. Płodność zaczyna zanikać nawet ok. 10 lat przed menopauzą, zaś od momentu jej wystąpienia znika całkowicie. Jednak o tym, że dana miesiączka była tą ostatnią, dowiadujemy się dopiero wówczas, gdy przez kolejny rok nie wystąpiło krwawienie. Przekwitanie może rozpocząć się później (nawet po 60 roku życia – mówimy wówczas o późnej menopauzie) albo wcześniej (przed 45, a nawet 40 rokiem życia; jest to przedwczesna menopauza). Istnieje szereg czynników, które mogą wpłynąć na przyspieszenie wystąpienia klimakterium, późne macierzyństwo (lub brak potomstwa), predyspozycje genetyczne, choroby autoimmunologiczne, przyjmowanie niektórych leków, używki (kawa, alkohol, papierosy), niezdrowy, nieregularny styl życia (kiepska dieta, stres, brak ruchu czy higieny snu). Jak rozpoznać objawy klimakterium i nadchodzącej menopauzy? Zazwyczaj jednym z pierwszych objawów przekwitania są zmiany w cyklu miesiączkowym. Najczęściej krwawienia nie tylko stają się nieregularne, ale również występują rzadziej. Często zmienia się też ich przebieg, nie ma tu jednak reguły: mogą być lżejsze, bądź wprost przeciwnie – bardziej obfite i bolesne. Kolejnym bardzo powszechnym objawem są uderzenia (inaczej: fale) gorąca. Zwykle kobieta odczuwa je na twarzy, w głowie, czasem obejmują również szyję czy dekolt. Może im towarzyszyć kołatanie serca, a nawet objawy lękowe. Oprócz tego mogą wystąpić dodatkowe symptomy (zazwyczaj tylko niektóre spośród nich), takie jak: wzmożona potliwość, szczególnie silne nocne poty (niekiedy powodujące konieczność zmiany piżamy i pościeli), suchość pochwy, dyskomfort intymnych okolic ciała, częstsze infekcje intymne, problemy z nietrzymaniem moczu i potrzeba częstszego oddawania go. Co boli przy menopauzie? Pojawiają się wówczas bóle różnych części ciała (np. głowy, podbrzusza, nóg czy mięśni), wzdęcia i zaparcia, nasilony PMS (w tym większa bolesność i nadwrażliwość piersi) czy wreszcie częste zmiany ciśnienia krwi i zawroty głowy. Do bardziej nietypowych objawów możemy zaliczyć wystąpienie nadmiernego owłosienia na ciele, obrzęki na kończynach, obniżenie tembru głosu czy większą skłonność do przybierania na wadze. Menopauza objawia się również w sferze psychiki. W tym okresie, wskutek zmian gospodarki hormonalnej, kobieta może być szczególnie wrażliwa i nadmiernie zmęczona, cierpieć na wahania nastroju lub mieć problemy z koncentracją, libido czy snem. Niekiedy pojawiają się nawet stany do złudzenia przypominające depresję lub nerwicę. Wystąpienie powyższych symptomów warto jednak zawsze zgłaszać lekarzowi. Mogą one bowiem świadczyć nie tylko o początku przekwitania, lecz także o chorobie – wówczas naszym sprzymierzeńcem jest szybki czas reakcji i wdrożenie odpowiedniego leczenia. Co poradzić na uderzenia gorąca i inne uciążliwe objawy? Przekwitanie nie zawsze musi być niezwykle trudnym i uciążliwym przeżyciem. Większość kobiet doświadcza niewielu objawów i nie są one mocno nasilone. Jeśli jednak staną się doskwierające, można je łagodzić domowymi sposobami, takimi jak picie ziołowych naparów czy po prostu szeroko rozumiane dbanie o siebie. Nieprzyjemnych objawów klimakterium możesz się pozbyć ograniczając używki (dotyczy to nie tylko papierosów i alkoholu, ale też np. kawy), dbając o lepszą jakość snu, pilnując różnorodnej, bogatej w składniki odżywcze diety, uzupełniając dietę o odpowiednie suplementy, prowadząc regularny i spokojny tryb życia. Jednymi z najważniejszych składników preparatów mogących polepszać samopoczucie kobiet w okresie przekwitania są fitoestrogeny, czyli np. izoflawony sojowe. To estrogeny roślinne o budowie podobnej do żeńskich hormonów płciowych, czyli „roślinne hormony”. W naturalny sposób pomagają one organizmowi w uporaniu się ze skutkami zmniejszonego wydzielania estrogenów przez jajniki. W łagodzeniu objawów, takich jak nadmierna potliwość czy drażliwość, pomaga też wyciąg z szyszek chmielu. Również zawiera on cenne fitoestrogeny, dzięki którym dokuczliwe objawy przekwitania są łagodniejsze, a które nie powodują skutków ubocznych. Oba te składniki w optymalnej dawce, połączone z witaminami z grupy B oraz wapniem i witaminą D, zawiera preparat Doppelherz Aktiv-Meno FORTE – suplement diety, który poprawia samopoczucie w czasie klimakterium i pomaga kobietom po 40 roku życia dbać o zdrowie.
Bóle mięśni i stawów, którym towarzyszą ogólne złe samopoczucie, uczucie rozbicia, zmęczenie, dreszcze, podwyższona temperatura ciała, katar, ból gardła lub drapanie w gardle oraz
Ból stawów może być lekki lub bardzo silny. Intensywność i charakter bólu stawów zależy od jego przyczyny. Oprócz bólu, częstym objawem chorego stawu jest lekki obrzęk i zaczerwienienie oraz jego ograniczona ruchomość. Aby rozpocząć leczenie w celu wyeliminowania bólu, najpierw należy go zdiagnozować lub ustalić jego przyczynę. CEL I RODZAJE STAWÓW Staw jest połączeniem między dwoma kośćmi umożliwiającymi różny zakres ruchów. Niektóre stawy, takie jak bark, umożliwiają większą ruchomość, rotację wewnętrzną i zewnętrzną oraz poruszanie się do przodu, do tyłu i na boki. Inne stawy, takie jak łokieć i palce rąk i nóg, mogą się tylko zginać (zginanie) i rozciągać (wydłużanie). Inne stawy zapewniają stabilność i zmniejszają ryzyko uszkodzenia struktury układu kostnego z powodu długotrwałego użytkowania. Staw składa się z tkanki łącznej, która obejmuje powierzchnię stawową i torebkę stawową. Inne istotne elementy w funkcjonowaniu stawu to więzadła, ścięgna i mięśnie, gdyż każdy z nich umożliwia stabilność i ruch ludzkiego szkieletu. Stawy pozwalają na optymalne rozłożenie naprężeń mechanicznych i zmniejszenie tarcia podczas ruchu. Istnieją trzy różne rodzaje stawów: 1. Stawy synowialne (ruchome) pozwalają na swobodny ruch stawu. Posiadają błonę maziową, która wydziela płyn maziowy. 2. Stawy chrzęstne (półścisłe) oddzielają przyległe kości chrząstką stawową lub krążkiem chrzęstnym i są połączone więzadłami stałymi, umożliwiając niewielki zakres ruchu (np. krążkiem międzykręgowym pomiędzy dwoma kręgami). 3. Stawy włókniste (nieruchome) – kości czaszki są przykładem, gdzie cienka tkanka wiążąca oddziela kości, które nie poruszają się. NAJCZĘSTSZE PRZYCZYNY BÓLU STAWÓW CHOROBA ZWYRODNIENIOWA STAWÓW Znana również jako osteoartroza lub artroza. Jest to przewlekła choroba zwyrodnieniowa stawów, druga najczęstsza przyczyna niepełnosprawności fizycznej po chorobie sercowo-naczyniowej. Jest ona głównie spowodowana rozpadem chrząstki stawowej. Choroba zwyrodnieniowa stawów dotyczy głównie osób starszych, może jednak wystąpić również w młodszym wieku. Czynnikami ryzyka rozwoju choroby zwyrodnieniowej są nadwaga (zwiększa obciążenie mechaniczne chrząstki stawowej), aktywność fizyczna (zbyt wiele powtarzalnych ruchów w związku z określonym sportem), genetyka, hormony oraz urazy. Objawy obejmują pogrubienie lub deformację stawu oraz ograniczony ruch i ból. Ze względu na nasilenie choroby konieczne jest podjęcie działań profilaktycznych przed jej wystąpieniem. Leczenie obejmuje edukację we własnym zakresie, fizykoterapię, leki i zabiegi chirurgiczne. ŁUSZCZYCOWE ZAPALENIE STAWÓW jest chorobą przewlekłą, co oznacza, że nigdy nie odchodzi, ale można ją kontrolować za pomocą leków i zmiany stylu życia. Jest to forma zapalenia stawów, która dotyka osoby chore na łuszczycę. Jej zdiagnozowanie nie jest proste, gdyż często jest mylona z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Objawy to ból i sztywność spowodowana stanem zapalnym, które występują rano lub po odpoczynku. Nie jest to jednak zasadą, gdyż mogę one trwać cały dzień. Stawy są obrzęknięte i ciepłe w dotyku. Zazwyczaj występuje na ścięgnie Achillesa i powięzi podeszwowej stopy. 35% pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów może mieć zgrubienia palców, tak zwane „kiełbasiane lub daktylowe palce”. Jednym z częstych objawów jest powracające zapalenie przedniego oka. Zazwyczaj leczy się go niesteroidowymi lekami przeciwreumatycznymi, a w gorszych przypadkach stosuje się także leki biologiczne. REUMATOIDALNE ZAPALENIE STAWÓW jest przewlekłą chorobą zapalną tkanki łącznej (układ odpornościowy atakuje tkankę chrzęstną), najczęściej atakującą stawy rąk, nadgarstków, barków, kolan i kostek. Najczęściej dotyczy małych stawów na rękach i nadgarstkach po obu stronach ciała. Przyczyny reumatoidalnego zapalenia stawów są nieznane, a ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, podejrzenie pada na czynnik rodzinny i infekcje (wirusowe i bakteryjne). Przypadłość ta częściej dotyczy kobiet i osób starszych. Charakterystycznym objawem reumatoidalnego zapalenia stawów jest poranna sztywność, która utrzymuje się przez co najmniej pół godziny. Obrzęk i ból stawów utrzymuje się przez co najmniej sześć tygodni przed rozpoznaniem. U 20% pacjentów można zauważyć twarde guzki lub grudki. Reumatoidalne zapalenie stawów z czasem może również mieć wpływ na organy wewnętrzne. Leczenie polega na kontroli zapalenia przy użyciu leków oraz zmianie stylu życia. TOCZEŃ RUMIENIOWATY jest chorobą autoimmunologiczną powodującą ból stawów u 90% pacjentów. Oprócz stawów, choroba może wpływać na skórę, nerki, płuca, układ nerwowy, charakteryzując się etapami uaktywnienia i wycofywania. Toczeń dotyczy głównie kobiet w wieku rozrodczym, jest uwarunkowaniem genetycznym oraz czynnikami zewnętrznymi. Objawy mogą być różne, od łagodnych po ciężkie z efektem śmiertelnym. Objawami są ogólne osłabienie i gorączka. Wczesne objawy choroby dotykają wszystkich stawów, powodując obrzęk, ograniczoną ruchomość, mogą również wystąpić objawy kliniczne zapalenia stawów. Wpływają one nie tylko na skórę i narząd wewnętrzny, ale mogą również prowadzić do depresji. Lekarz musi podjąć ostrożnie decyzję o terapii, a oprócz leków konieczna jest zmiana stylu życia. Można do niej zaliczyć lekką aktywność psychofizyczną, właściwe odżywianie, zapobieganie infekcjom i unikanie ekspozycji na słońce. DNA MOCZANOWA to zapalenie stawów (jeden z rodzajów zapalenia stawów) spowodowane przez kwas moczowy, który zaczyna tworzyć kryształy w stawach (w tkankach łącznych, chrząstkach, ścięgnach). Objawami są nagłe ataki silnego bólu, zaczerwienienia i obrzęki stawów. Choroba zaczyna się zazwyczaj od silnego bólu, zaczerwienienia i obrzęku kciuka. Ból jest tak silny, że nawet leżenie na łóżku może być nie do zniesienia. Zaczerwienienie i ból mogą rozprzestrzeniać się na kostkę i dolną część nogi, ograniczając tym samym mobilność. Schorzenie to najczęściej dotyka mężczyzn w wieku 40-50 lat oraz kobiety w okresie menopauzy. Przyczyną jest czynnik genetyczny i nadmierne spożycie pokarmów bogatych w białko. Leczy się go lekami przeciwzapalnymi. Najważniejsze jest jednak to, aby zmienić nawyki żywieniowe i utrzymać optymalną wagę. BORELIOZA Ból stawów jest jednym z wielu możliwych objawów boreliozy. Początkowym objawem jest specyficzne zaczerwienienie (rumień wędrujący), które pojawia się zazwyczaj w tydzień lub dwa po ugryzieniu kleszcza. Bakteria Borrelii rozprzestrzenia się od początkowego rumienia na inne tkanki poprzez układ limfatyczny lub krwiobieg, wpływając w ten sposób na skórę, mięśnie, układ nerwowy i serce. Choroba zazwyczaj dotyczy tylko jednego lub dwóch stawów, a objawy z czasem stają się coraz rzadsze i mniej dotkliwe. W przypadku podejrzenia boreliozy ważne jest, aby uzyskać wczesną diagnozę i leczenie, jak również stałą opiekę medyczną. Spędzając czas na łonie natury, należy stosować środki odstraszające owady oraz ubierać odpowiednie ubrania (długie spodnie i rękawy), a w przypadku zaczerwienienia natychmiast skonsultować się z lekarzem. NIEDOCZYNNOŚĆ TARCZYCY jest wynikiem złego funkcjonowania tarczycy. Schorzenie to częściej występuje u kobiet (zwłaszcza powyżej 50. roku życia). Ryzyko zachorowania jest większe w przypadku, jeśli ktoś z rodziny już na nią chorował, jeśli dana osoba pali lub ma chorobę Hashimoto. U niektórych pacjentów może wystąpić ból i drętwienie stawów, zespół cieśni nadgarstka lub obrzęk niektórych stawów. Najlepszą terapią w leczeniu niedoczynności tarczycy jest stosowanie hormonów zastępczych tarczycy. Środki przeciwbólowe, zdrowa dieta bez glutenu oraz zmiana stylu życia na bardziej aktywny również mogą pomóc. FIBROMIALGIA jest zaburzeniem, które powoduje chroniczny ból mięśni i tkanki łącznej włóknistej. Cierpi na nią ok. 3% populacji, przy czym kobiety są bardziej narażone na rozwój tego schorzenia. W 1992 r. zostało ono uznane przez WHO za chorobę. Częstymi objawami są: zmęczenie, bóle mięśni i stawów. Epizody bólu mogą przychodzić i odchodzić, a ich przyczyną może być stres fizyczny lub emocjonalny. Kobiety w wieku od 40 do 75 lat, a także te z nadwagą są bardziej narażone na ryzyko zachorowania. Osoby cierpiące na reumatoidalne zapalenie stawów lub toczeń również znajdują się w grupie zagrożenia. Na razie nie ma lekarstwa na fibromialgię, jednak jej można złagodzić jej objawy. Terapia obejmuje przyjmowanie leki, ćwiczenia, pomoc psychologiczną oraz dostosowaną dietę.
Аተፗχիνጣ ж ешЗαлθпеር униጴе
Тኗсጴп υኆе φиձεξуШижад чաπуσасру
Μիсехаς мաթУп ዲպаձи
В θՂոтвешէտሳբ оթաчуп усвեውθջ

Ból stawów. Ten typ bólu jest charakterystyczny dla rozwoju osteoporozy. Patologię tę często stwierdza się u kobiet w okresie menopauzy, jeśli nie zaczęła ona przyjmować preparatów wapnia po 40 latach. Ponadto ból stawów może być związany z procesem zapalnym, zapaleniem stawów, który rozwija się na tle nierównowagi hormonalnej.

BingoGel niebieski na bóle mięśni i stawów . Chłodzący żel do masażu i wcierania. Uśmierza bóle mięśni oraz stawów i pomaga w szybkiej regeneracji po wysiłku fizycznym. Przynosi ulgę: w bólach stawów i mięśni, w bólach mięśni i ścięgien spowodowanych przeciążeniem lub wysiłkiem fizycznym przy ogólnym zmęczeniu Zawiera substancje aktywne: mentol - podrażnia zakończenia receptorów zimna wywołując na skórze uczucie chłodu aloes - działa przeciwzapalnie i bierze udział w procesie odbudowy tkanek kamfora - zwęża rozszerzone naczynia włosowate i rozkurcza zwężone naczynia skórne powodując subiektywne odczucie zmniejszenia bólu. prowitamina B5 - jako składnik koenzymu A bierze udział w syntezie i rozkładzie kwasów tłuszczowych, syntezie cholesterolu i hormonów steroidowych, przyspiesza regenerację tkanek. Na podstawie badań lekarza dermatologa, ocen i zebranych wywiadów stwierdzamy, że badany preparat BingoGel - chłodzący żel do masażu i wcierania”, stosowany zgodnie z przeznaczeniem: wg opinii osób regularnie go stosujących (w formie automasażu) zmniejszał bóle stawów, ścięgien oraz nieprawidłowe, zbyt duże napięcie i związaną z tym bolesność mięśni, przy ogólnym zmęczeniu pomagał w szybkiej regeneracji i dawał uczucie odprężenia. Silne uczucie chłodzenia po zastosowaniu preparatu oraz uwalniający się podczas masażu miętowy zapach działały odprężająco i regenerująco po ciężkiej pracy czy dużym wysiłku fizycznym, znosząc tym samym uczucie zmęczenia. nie powodował podrażnienia skóry w miejscu stosowania, Zdaniem lekarza dermatologa BingoGel: może być polecany do miejscowego stosowania w formie masażu lub automasażu osobom, u których występują okresowo: nadmierne, bolesne napięcia mięśni (szyi, pleców, barków) wynikające bądź z przetrenowania, bądź zmęczenia, bóle stawów, ścięgien, nerwobóle, może być stosowany wspomagająco w leczeniu farmakologicznym schorzeń, którym towarzyszą bóle i napięcia mięśni, nerwobóle, bóle stawów (np. w problemach reumatoidalnych), może być polecany jako preparat pomagający w szybkiej regeneracji po wysiłku fizycznym oraz przy ogólnym zmęczeniu, był dobrze tolerowany przez skórę ciała w miejscu stosowania, ponieważ w grupie osób regularnie stosujących preparat w okresie 3 tygodni nie stwierdzono żadnych negatywnych objawów.
nasilanie się istniejących dolegliwości bólowych (bóle głowy, stawów mięśni) Naturalna menopauza jest diagnozowana, gdy kobieta nie ma miesiączkuje 12 miesięcy. Informacje na temat stanu kobiety lekarz ginekolog zyskuje za pomocą wywiadu oraz badań krwi i wymazu szyjki macicy. North American Menopause Society określa menopauzy jako ostatniego cyklu miesiączkowego kobiety, a następnie przez 12 kolejnych miesięcy bez okresu. Menopauza może być pośpiesznie, gdy kobieta ma jej jajniki usunięte jak z macicy. Impreza jest naturalne, ale może powodować dyskomfort kobieta przeżyć, w tym bezsenność, zmęczenie, smutek, drętwienia i bóle mięśni. Tło Chociaż wszystkie kobiety doświadczają menopauzy, nie wszystko rozpocząć proces w tym samym czasie. Trzy rodzaje hormonów są wytwarzane przez samice jajników - estrogenu, testosteronu i progesteronu. Połączone, hormony te powodują kobieta miesiączkować. Jeśli kobieta zajdzie w ciążę, podczas gdy ona jest owulacja, jej okresy tymczasowo zatrzymać. Jak kobieta zbliża się do menopauzy, jej jajniki produkują mniej z trzech hormonów. Proces może trwać wiele lat, aby zakończyć. Do około 25 procent kobiet, proces jest prawie niezauważalna i nie tworzy objawy dyskomfortu. Połowa kobiet doświadcza łagodnych do umiarkowanych objawów związanych z menopauzą, a kolejne 25 procent kobiet są kwestionowane przez ciężkich objawów. Peri-Menopauza Peri-menopauzy jest okres przejściowy między kobiety nadal mają okres zatrzymania jej i na stałe cykle miesiączkowe. Niższe produkcje estrogenu może powodować kobieta czuć sztywność w stawach, w tym ręce, ramiona, pleców, kolan i bioder. Estrogen Mięśnie ciała są dostarczane z estrogenu. Jak produkcjach spadek estrogenów w całym okołomenopauzalnym i menopauzy etapów, kobieta może wystąpić bóle i drętwienie mięśni, zwłaszcza na początku menopauzy. Inne czynniki, które przyczyniają się do dyskomfortu jest ogólne zmniejszenie napięcia mięśni. Acroarethesias i Menopauza Acroarethesias jest rzadkim schorzeniem neurologicznym, że zarówno mężczyźni jak i kobiety mogą dostać. Jednak starsze kobiety przechodzące menopauzę zazwyczaj są kwestionowane z zaburzeniem większości. Objawy choroby nerwów cięcia mrowienie palców i dłoni. Mrowienie jest tak niewygodne, że może to spowodować kobieta doświadczenie bezsenność lub bezsenność. Ważne jest w leczeniu tego zaburzenia jak najszybciej jak Nieleczone stan może zwiększać uszkodzenie nerwów. Ćwiczenia i dieta Regularne ćwiczenia na zewnątrz w słońcu i zdrowej diety o niskiej zawartości tłuszczu może pomóc wzrost mięśni kobieta, która może zmniejszyć lub wyeliminować bóle mięśni i drętwienie. Ćwiczenia i zdrowa dieta pomoże również kobieta utrzymać zdrową wagę ciała i zachować wysoką samoocenę, jak ona idzie choć zmiany życia. Spożywanie pokarmów bogatych w błonnik, które mają dużo fitoestrogenów sojowych i wapnia, jak i produktów mlecznych może pomóc wzmocnić kobiety masy kostnej, co może zmniejszyć lub wyeliminować bóle mięśni i stawów. Rozważania Jeśli występują objawy menopauzy, należy skonsultować się z lekarzem, aby potwierdzić, że jesteś na etapie okołomenopauzalnym życia. Naturalne zioła, takie jak czarny Cohosh i olej z pierwiosnka odnotowano, aby zapewnić ulgę od objawów. Akupunktura Doniesiono również, że u niektórych kobiet zmniejszyć lub wyeliminować bóle mięśni i drętwienie związanych z menopauzą. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) ostrzegła, że leki przeciwcukrzycowe typu 2 z grupy inhibitorów dipeptydylopeptydazy- 4 (DPP-4) mogą powodować silny ból stawów. Leki te kontrolują poziom cukru we krwi, blokując enzym dipeptydylopeptydazę- 4 i umożliwiając organizmowi wytwarzanie większej ilości insuliny.
U co trzeciej kobiety obniżenie poziomu hormonów jako skutek menopauzy niekorzystnie odbija się na gęstości kości. Deficyt estrogenów jaki ma wówczas miejsce zakłóca blisko 400 przemian metabolicznych organizmu. Kobiety częściej niż mężczyźni zapadają na osteoporozę na skutek obniżania się u nich poziomu estrogenów podczas menopauzy. Szacuje się, że osteoporoza dotyczy około 40% kobiet mających ponad 50 lat. Najszybsza utrata masy kostnej występuje w ciągu pierwszych kilku lat po menopauzie i wtedy najczęściej zaczyna się osteoporoza. Im wcześniej zaczyna się okres przekwitania, tym utrata masy kostnej może być większa. Według Naturalnej Fundacji Osteoporozy może ona osiągnąć wartość nawet do 20% w ciągu pierwszych 5 – 8 lat po menopauzie. Menopauza a osteoporoza Osteoporozę, ze względu na jej bezobjawowy, długi rozwój, często nazywa się „cichym złodziejem kości”. Choroba ta charakteryzuje się nadmiernym ubytkiem tkanki kostnej, polegającym na stopniowej utracie wapnia. Jako pierwszy zdefiniował ją amerykański endokrynolog Fuller Albright (1900-1969) i opisał funkcjonującym do dziś określeniem: „niedobór kości w kości”. Natomiast Światowa Organizacja Zdrowia w 1993 roku przyjęła definicję osteoporozy, jako choroby układowej szkieletu charakteryzującej się niską masą kostną, zaburzoną mikrostrukturą kości i zwiększoną podatnością na złamania. Osteoporoza jest chorobą społeczną, czemu wyraz dają badania epidemiologiczne. Wynika z nich, że w Polsce na tę chorobę cierpi ponad 6 mln osób, a zdiagnozowaną osteoporozę ma ponad 2 mln ludzi. Struktura naszych kości ciągle się zmienia. Są one zbudowane z cienkich fragmentów, których tworzywem są wapń i fosfor w siatce z kolagenu oraz białko. Utrata masy kostnej w warunkach fizjologicznych wynosi około 0,5% w ciągu roku. Tkanka kostna zawiera 99% wapnia znajdującego się w organizmie. Reszta jest w tkankach miękkich, w płynach ustrojowych, we krwi i spełnia ważną rolę w funkcjonowaniu serca. Kiedy poziom wapnia we krwi obniży się, organizm „zabiera” go z kości. Kościec ludzi dorosłych zmienia się co 7 lat, a dzieci – co 2 lata. Mniej więcej w wieku 30 lat kości osiągają największą masę i następuje ich stabilizacja. Po 40. roku życia proces tworzenia kości słabnie i rozpoczyna się ich powolne niszczenie, spada masa kości. W procesie tym decydującą rolę spełniają dwa rodzaje komórek: osteoklasty, które rozpuszczają i wchłaniają starą kość oraz osteoblasty, które tworzą nową kość. Rocznie tracimy ok. 0,5 – 1% minerałów. W przypadku osteoporozy ta strata jest dużo większa i wynosi ok. 2-5% rocznie. W osteoporozie szybkość rozpadu jest większa niż szybkość powstawania nowej tkanki kostnej. Wyróżniamy dwa typy osteoporozy: Osteoporoza pierwotna – osteoporoza z wysokim obrotem kostnym lub osteoporoza zależna od wieku. Występuje u niektórych kobiet w wieku 50-75 lat w wyniku nagłego spadku stężenia estrogenów w okresie menopauzy. Powoduje szybką utratę wapnia z kości, przez co kobiety stają się podatne na złamania biodra, nadgarstków, przedramion i kompresyjne złamania kręgosłupa. Ten typ osteoporozy może również wystąpić u mężczyzn i kobiet powyżej 75. roku życia, na przykład w wyniku zmniejszonego wchłaniania wapnia czy niedoboru witaminy D. Osteoporoza wtórna – osteoporoza z niskim obrotem kostnym. Występuje u mężczyzn i u kobiet, często na skutek chorób takich jak reumatoidalne zapalenie stawów, nadczynność przytarczyc, zespół Cushinga, przewlekła choroba nerek, szpiczak mnogi. Może być również spowodowana przez leki, m. in. środki przeciwpadaczkowe, glikokortykosteroidy czy lit. We wtórnym typie osteoporozy, leczenie choroby pierwotnej może spowolnić utratę gęstości kości. Czynniki ryzyka Do najważniejszych z nich należą: – uwarunkowania genetyczne – przypuszcza się, że wśród nich jest gen sterujący syntezą witaminy D (receptora estrogenowego), geny kolagenu typu 1 i gen kolagenazy – uwarunkowania rodzinne – jest duże prawdopodobieństwo wystąpienia osteoporozy u kobiety, której matka była chora na tę chorobę, a także u kobiety, która dziedziczy po matce wysoki wzrost, drobną kość czy jasną skórę – wczesna menopauza – podeszły wiek – zaburzone wchłanianie wapnia – niewystarczająca ilość wapnia i witaminy D w diecie – niedostateczny poziom aktywności fizycznej – palenie papierosów – nadmierne spożywanie alkoholu – nadmierne spożywanie kawy – długotrwały stres – powoduje wydzielanie się adrenaliny, której nadmiar rozpuszcza kości – leki powodujące osteoporozę – długotrwałe leczenie kortykosterydami, heparyną i antykoagulantami, lekami przeciwdrgawkowymi, hormonami tarczycy, analogami GnRH, cyklosporynami, benzodiazepinami – osteoporoza może być także konsekwencją innych chorób, jak np. cukrzyca, reumatoidalne zapalenie stawów, nadczynność tarczycy, przytarczyc, choroby żołądkowo-jelitowe, przewlekłe choroby nerek. Objawy, w tym bóle kości i stawów Osteoporoza w większości przypadków przebiega bezobjawowo, przynajmniej we wczesnych fazach rozwoju. Jest to schorzenie rozwijające się powoli w ciągu wielu lat. Często dopiero złamanie kości, spowodowane niegroźnym upadkiem, może podsunąć lekarzowi odpowiednią diagnozę. Dlatego badania diagnostyczne warto wykonać wcześniej – złamanie kości stanowi bowiem objaw już zaawansowanej choroby i jest to ostatni moment, by poddać się leczeniu. Do najczęstszych objawów można zaliczyć bóle kręgosłupa, które niestety rzadko są uznawane za objaw samej osteoporozy, częściej zaś za zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Nierzadko występują również bóle w odcinku piersiowym, a także bóle krzyża i między łopatkami. Przyczyną tego rodzaju urazów jest daleko posunięte odwapnienie kości. Do najbardziej powszechnych złamań można zaliczyć: złamania nadgarstka, kości udowej, kręgów kręgosłupa i znacznie rzadziej występujące złamania żeber. Menopauza a osteoporoza – jakie badania wykonać? Podstawowym badaniem umożliwiającym rozpoznanie osteoporozy jest obecnie densytometria. Polega ona na pomiarze stopnia pochłaniania przez ciało fotonów emitowanych przez lampę rentgenowską. Urządzenie służące do tego badania – densytometr – dokładnie odmierza gęstość kości (z dokładnością do 1%). Metoda ta umożliwia niezwykle dokładne i precyzyjne zmierzenie masy kostnej. W efekcie, dzięki densytometrii możliwe jest stworzenie komputerowego obrazu struktury kości. Innymi badaniami obrazowymi są zdjęcia przeglądowe kości (prześwietlenia, rentgen). Promienie RTG wychwytywane są przez wapń zawarty w kości, łatwo więc można zauważyć niekorzystne zmiany spowodowane przez osteoporozę – kość wygląda jak obrysowana ołówkiem. Niestety podstawową wadą tej metody jest fakt, że znaczące ubytki wywołane chorobą widać dopiero, gdy przekroczą 30 proc. masy kostnej. Ograniczona efektywność metody jest powodowana także współistnieniem innych zmian zwyrodnieniowych kości, co ma często miejsce u osób w podeszłym wieku. Kolejnym badaniem obrazowym wykorzystywanym do oceny stanu kości jest scyntygrafia kości. Badania tego nie należy mylić z densytometrią, która jest nieinwazyjnym sposobem rozpoznania niskiej gęstości kości, wskazującej na osteoporozę. Scyntygrafia to metoda diagnostyczna medycyny nuklearnej stosowana w celu wykluczenia innych poważnych chorób kości. Badanie rozpoczyna się od podania do żyły łokciowej radioaktywnego znacznika. Następnie znacznik ten jest rozprowadzany w krwioobiegu i wychwytywany przez kości. Poziom radioaktywności wykryty w kości może wskazywać na różne choroby kości, takie jak przerzuty nowotworowe czy stany zapalne, pomaga zdiagnozować przyczyny niewyjaśnionych dolegliwości bólowych lub chorobę Pageta. Ten rodzaj badania pozwala na dużo wcześniejsze wykrycie problemów niż standardowe zdjęcie radiologiczne, dlatego też można je wykonywać u pacjentów z częstymi złamaniami kości. Inną metodą jest np. ilościowa tomografia komputerowa określająca gęstość mineralną kości na jednostkę objętości. Najczęściej stosowanymi metodami pomocniczymi w diagnozowaniu osteoporozy są różnego rodzaju testy biochemiczne. Służą one głównie odróżnieniu osteoporozy pierwotnej od wtórnej. Materiałem badanym dla przeprowadzenia testów biochemicznych jest krew pobrana z żyły łokciowej lub zbiórka dobowa moczu. Wykonując badania tego typu należy pamiętać, że przy osteoporozie bez powikłań wyniki testów będą się mieściły w granicach normy. Podczas testów biochemicznych sprawdza się: – poziom hormonów: estradiolu, LH, FSH. W osteoporozie pierwotnej następuje obniżenie poziomu estrogenów – poziom wapnia – niski poziom we krwi może świadczyć o zaawansowanej osteoporozie. Należy pamiętać, że oznaczenie wapnia we krwi i w moczu nie pozwala stwierdzić, jaki jest poziom wapnia w kościach. Wartości prawidłowe wapnia: we krwi – mmol/l ( – mg/100ml), w moczu (< 6,5 mmol/24 godz. (<260 mg/24 godz.) u kobiet Stężenie wapnia we krwi podlega regulacji na zasadzie sprzężenia zwrotnego i jest związane z poziomem parathormonu (PTH), witaminy D, fosforu i magnezu: – poziom fosforu – podczas typowego przebiegu osteoporozy nie obserwuje się znaczących wahań poziomu tego pierwiastka – parathormon (PTH) – powstaje w przytarczycach, uczestniczy w regulacji i utrzymaniu stałego poziomu wapnia we krwi. Oznaczenia stężenia PTH wykonuje się w celu diagnostyki przyczyn nieprawidłowych poziomów wapnia. Wyniki oznaczeń interpretuje się wraz z oznaczeniem poziomu wapnia we krwi. Pobraną krew należy jak najszybciej dostarczyć do laboratorium, ponieważ PTH szybko traci swą aktywność. Poziom PTH zmienia się w ciągu dnia, osiągając maksimum około 2:00 w nocy. Krew do badania pobiera się zwykle około 8:00 rano. Wartości prawidłowe we krwi: 1,0 – 6,5 pmol/l (10-65 pg/ml) – witamina D (25-OH-witamina D) – badanie wykonuje się w przypadku stwierdzonego, nieprawidłowego poziomu: wapnia, fosforu i/lub parathormonu oraz w razie objawów choroby lub występowania łamliwości kości, w celu diagnostyki zaburzeń metabolizmu kostnego lub funkcji przytarczyc. Krew do badania pobiera się na czczo. Wpływ na wynik ma ekspozycja osoby badanej na światło prawidłowe: 50 – 75 nmol/l (20 – 40 ng/ml) – kalcytonina – jest wytwarzana w tarczycy i ma działanie antagonistyczne w stosunku do PTH, hamuje funkcję osteoklastów i powoduje spadek stężenia wapnia we krwi – fosfataza alkaliczna (ALP) – jest enzymem występującym w dużych ilościach w komórkach wątroby i kości. ALP zleca się razem z innymi badaniami u pacjentów z objawami chorób wątroby lub kości. Krew do badania pobiera się na czczo. Wartości prawidłowe: 40 – 190 IU/l Istnieje także szereg innych badań biochemicznych wykonywanych w celach uzupełniających lub u konkretnych pacjentów. Są to między innymi: biochemiczne wskaźniki przebudowy kości: CTx, NTx (telopeptydy kolagenu typu I) – uwalniane podczas degradacji tkanki kostnej oraz markery kościotworzenia, np. N-końcowy propeptyd prokolagenu typu I, osteokalcyna, izoforma kostna fosfatazy alkalicznej (BAP), karboksyterminalny propeptyd prokolagenu typu I. Zwykle badanie wskaźników przebudowy kostnej wykonuje się okresowo u pacjentów z rozpoznaną chorobą kości w czasie leczenia, aby ocenić odpowiedź na stosowaną terapię. Niektóre doniesienia wskazują, że markery przebudowy mogą być też pomocne w przewidywaniu wysokiego ryzyka przerzutów do kości w nowotworach piersi. Poziom wskaźników przebudowy kostnej pozwala też przewidzieć stopień utraty masy kostnej w czasie oraz ocenić ryzyko wystąpienia złamania kości. W określonych przypadkach wykonuje się także biopsję tkanki kostnej polegającą na pobraniu materiału kostnego i zbadaniu go pod mikroskopem. Zazwyczaj w celu pobrania materiału do badania nakłuwa się kość biodrową. Profilaktyka Działania profilaktyczne mogą okazać się niezwykle skuteczne w zapobieganiu pojawienia się osteoporozy u osób w wieku około menopauzalnym. Są one następujące: – odpowiednia dieta – ma kluczowe znaczenie w profilaktyce i leczeniu osteoporozy. Wapń jest kluczem do wzmocnienia kości. Najlepszym jego źródłem są produkty mleczne, takie jak mleko, ser i jogurt. Produkty o małej zawartości tłuszczu zawierają tyle samo wapnia, co pełnotłuszczowe. Występuje on również w ościstych rybach, nasionach i gazowanej wodzie, która jest równie dobrym źródłem wapnia jak ser. Aby łatwiej przyswajać wapń potrzebna jest witamina D. Około 80% tej witaminy zapewnia nam światło dzienne. Wytwarza się ona bowiem w organizmie w wyniku działania słońca na skórę. Występuje też w pełnotłustych produktach mlecznych, wzbogaconych ziarnach zbóż, jajkach, margarynie i tłustych rybach, takich jak łosoś czy tuńczyk – ograniczyć spożycie alkoholu (zaburza odbudowę kości), herbaty, kawy (nadmiar kofeiny zmniejsza gęstość kości), napojów gazowanych o dużej zawartości fosforu, który może zachwiać równowagę wapnia w organizmie – fitoestrogeny – w celu zbilansowania spadku poziomu estrogenów po menopauzie – aktywność fizyczna – życie po menopauzie nie musi wiązać się z ograniczeniem naszej swobody ruchu. Niezmiernie ważnym czynnikiem dla prawidłowej budowy kości jest wysiłek i aktywność fizyczna. Ruch i ćwiczenia fizyczne stymulują wzrost i zapobiegają utracie masy kostnej. Równocześnie należy pamiętać, że zbyt intensywne ćwiczenia mogą osłabić kości. mgr Aldona Marcinkowska Bibliografia Neumeister B., Besenthal I., Liebich H., Diagnostyka laboratoryjna, Wrocław 2001. Badania laboratoryjne w codziennej praktyce red. Jakubowski Z., , Gdańsk 1998. Andryskowski G., Suplementacja wapnia po menopauzie, [w:] Przegląd Menopauzalny 5 (2006). Stachowiak G. i wsp., Osteoporoza – diagnostyka i terapia, [w:] Przegląd Menopauzalny 2(2004).
1. Każda z nas w określonym wieku doświadcza mniej lub bardziej nasilonych objawów zespołu okołomenopauzalnego. 2. Można nauczyć się radzić sobie z nimi, aby jak najmniej wpływały na jakość życia. 3. W okresie okołomenopauzalnym może występować m.in. lęk czy depresja. 4. Staraj się w tym trudnym okresie korzystać ze
Witam serdecznie. Jak najbardziej jest to możliwe. Warto jednak podkreślić, że konieczna jest okresowa kontrola lekarska. lekarz w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Kielcach.
\n \n \n\nbóle mięśni i stawów w okresie menopauzy forum
asQxrUj. 485 468 405 192 479 291 357 195 337

bóle mięśni i stawów w okresie menopauzy forum